Rosjanie przyznają: Bradley lepszy od BMP-3. A Borsuk?

Jak pisze na swoim blogu, ukraiński historyk broni pancernej Andrei Tarasenko, 38. Instytut Badawczy Broni Pancernej w Kubince, opublikował raport autorstwa A.W. Muszina i W.W. Koniuczenko, dotyczący testów zdobycznych amerykańskich bojowych wozów piechoty M2A2ODS-SA, które zostały przekazane przez USA jako pomoc wojskowa Ukrainie.

Ochrona pancerna

W raporcie jasno wskazano, że bojowy wóz piechoty M2A2ODS-SA przewyższa poziomem ochrony balistycznej i przeciwminowej najnowocześniejszy, obecnie produkowany seryjnie rosyjski bojowy wóz piechoty BMP-3. Jak zauważono, opancerzenie M2A2ODS-SA zapewnia z przodu, pełną ochronę przeciwko rosyjskiej podkalibrowej amunicji przeciwpancernej stabilizowanej obrotowo czyli APDS (Armor Piercing Discarding Sabot) typu 3UBR8 kalibru 30x165 mm.

Burty natomiast zapewniają pełną ochronę przeciwko pełnokalibrowej amunicji przeciwpancernej APBC (Armor Piecing Ballistic Cap) 3UBR6 kalibru 30x165 mm. Dodatkowo podano że moduły wybuchowego pancerza reaktywnego BRAT (Bradley Reactive Armor Tiles) zapewniają pełną ochronę z przodu przed głowicami kumulacyjnymi PG-7WS która przebija około 400 mm jednorodnego walcowanego pancerza stalowego i PG-7WŁ która przebija około 500-550 mm jednorodnego walcowanego pancerza stalowego.

Na burtach, moduły BRAT zapewniają pełną ochronę przeciwko granatom PG-7WS. Wynika to z faktu że bojowe wozy piechoty rodziny M2 Bradley, od wersji M2A2 która wdrożona została w drugiej połowie lat 80., posiadają modułowe opancerzenie kompozytowe. Skorupa wieży i kadłuba wykonane są z walcowanych, spawanych ze sobą arkuszy ze stopów aluminium pancernego 5083 i 7039 o grubości od 25 mm do około 40 mm, na skorupę tą nakładane i mocowane na śruby są płyty ze stali pancernej o grubości od 5 mm do 40-60 mm.

Dzięki modułowej konstrukcji, pancerz ze stali pancernej może być wymieniany i pogrubiany, co w USA testowano już na demonstratorze technologii Bradley Next Generation oraz zastosowano w praktyce na wywodzących się z M2, wozach rodziny AMPV (Armored Multi Purpose Vehicle). Również ochrona przeciwminowa M2A2ODS-SA (i nowszych wersji) jest lepsza niż w BMP-3 dzięki zastosowaniu dwóch warstw stali i aluminium tworzących dno kadłuba, jak również matom ułożonym na dnie kadłuba chroniącym przed skutkami wybuchów min, oraz siedzeniom amortyzującym wybuch pod dnem.

Ogólna konkluzja jaką mają Rosjanie jest dość prosta, M2A2ODS-SA całkowicie góruje nad BMP-3 opancerzeniem i ochroną jaką zapewnia załodze oraz przewożonej drużynie piechoty. Ponadto M2A2ODS-SA przewozi tylko amunicję do armaty napędowej oraz przeciwpancerne pociski kierowane, w porównaniu do BMP-3 który przewozi jeszcze do 40 naboi z pociskiem odłamkowo burzącym 3OF32/3OF70 kalibru 100 mm.

Siła ognia

Rosjanie zwrócili również na siłę ognia, jak się okazało choć BMP-3 na papierze posiada imponujące uzbrojenie w postaci systemu wieżowego 2K23, uzbrojonego w gwintowaną, niskociśnieniową armato-wyrzutnię 2A70 kalibru 100 mm, sprzężoną z nią armatę automatyczną 2A72 kalibru 30 mm oraz sprzężony z nimi karabin maszynowy PKT kalibru 7,62 mm i jeszcze dwa tego typu karabiny maszynowe z przodu kadłuba, to w praktyce, nie jest to lepsze uzbrojenie.

W toku testów Rosjanie zaobserwowali że armata napędowa M242 kalibru 25 mm, zapewnia dwukrotnie wyższą celność w porównaniu do armaty automatycznej 2A72, co także zwiększa zasięg ognia skutecznego armaty napędowej M242. Co więcej, jeśli chodzi o amunicję APFSDS (Armor Piercing Fin Stabilized Discarding Sabot) M919 kalibru 25x137 mm, jej potencjał penetracji pancerza jest dwukrotnie wyższy niż w wypadku amunicji APDS 3UBR8 kalibru 30x165 mm.

Należy jednak pamiętać że stosowanie przez Rosjan amunicji APDS i APFSDS w armatach automatycznych 2A42 i 2A72 nie jest powszechne, wynika to z problemów armaty 2A42, mianowicie armata ta posiada lufę wyposażoną w hamulec wylotowy, który nie współpracuje dobrze z odrzucanym sabotem amunicji APDS i APFSDS. Tego problemu nie powinna mieć armata 2A72, ale ma ona inne problemy, jak mała sztywność lufy, która negatywnie wpływa na celność.

Można także założyć że ze względu na większy kaliber głowicy kumulacyjnej, stosowane w bojowym wozie piechoty M2A2ODS-SA, przeciwpancerne pociski kierowane BGM-71E TOW-2A które przebijają co najmniej 900 mm jednorodnego walcowanego pancerza stalowego, ekranowanego wybuchowym pancerzem reaktywnym, oferują większą siłę ognia, niż stosowane w BMP-3 przeciwpancerne pociski kierowane 9M117M1 Arkan kalibru 100 mm, przebijające około 750 mm jednorodnego walcowanego pancerza stalowego ekranowanego wybuchowym pancerzem reaktywnym.

Także system kierowania ogniem, oraz elektrooptyczny przyrząd celowniczy działonowego IBAS (Improved Bradley Acquisition Subsystem) zapewniają lepsze parametry niż stosowane w BMP-3 przyrządy celownicze 1K13-2, PPN-D SOŻ lub Wesna-K.

Parametry operacyjne i techniczne

Pewnym mitem jest przekonanie, że sprzęt opracowany w ZSRR lub Rosji jest prosty i łatwy w obsłudze. Nic bardziej mylnego – w tym przypadku Rosjanie sami przyznali wyższość amerykańskiej konstrukcji. Zauważono, że amerykański sprzęt charakteryzuje się łatwiejszym dostępem do zespołów napędowych, armaty oraz innych podzespołów, co znacząco ułatwia ich serwisowanie i skraca czas potrzebny na wykonanie napraw przez załogę.

Zwrócono uwagę również na fakt, że dzięki umiejscowieniu w M2A2ODS-SA, zespołu napędowego z przodu, dostęp z przedziału desantu do stanowiska kierowcy oraz do przedziału bojowego w wieży jest bardzo dobry, i tutaj przechodzimy do kolejnego punktu.

Ergonomia

M2A2ODS-SA posiada o wiele lepszą ergonomię od BMP-3, ze względu na umiejscowienie przedziału napędowego z przodu, obecność w tylnej części kadłuba dużej rampy desantowej z drzwiami awaryjnymi w nią wbudowanymi, ergonomię poprawia również większa objętość wnętrza pojazdu. Dodatkowo poruszanie się między stanowiskami jest dużo łatwiejsze ze względu na brak elementów konstrukcyjnych pomiędzy nimi, w szczególności dotyczy to wieży, co ułatwia swobodne poruszanie się między wieżą a przedziałem desantowym.

Przewagi BMP-3

Zwrócono uwagę że BMP-3 posiada przewagi tylko w dwóch aspektach, po pierwsze ze względu na niższą masę, BMP-3 ma lepszą dynamikę poruszania się, oraz lepiej radzi sobie w trudnym terenie, i pewnie jest to prawda. M2A2ODS-SA ma masę bojową wynoszącą 34,2 ton metrycznych w podstawowej konfiguracji bez modułów wybuchowego pancerza reaktywnego, natomiast BMP-3 ma masę bojową wynoszącą 18,7 ton metrycznych.

M2A2ODS-SA napędzany jest silnikiem wysokoprężnym V8 Cummins VTA-903T który zależnie od wersji zastosowanej w wozie generuje moc 600 KM lub 675 KM, natomiast BMP-3 napędza silnik wysokoprężny V10 UTD-29T o mocy 450-500 KM lub w nowszych egzemplarzach UTD-32T o mocy 660 KM, a więc o zbliżonej mocy co jednostka napędowa Bradleya, tym samym lżejszy wóz będzie miał większą mobilność taktyczną.

Rosjanie zwrócili również uwagę na to, że BMP-3 może pokonywać przeszkody wodne metodą pływania z marszu, i wskazali to jako przewagę. Czy tak faktycznie jest? Patrząc na toczący się konflikt na Ukrainie, zdolność do pokonywania przeszkód wodnych metodą pływania, wykorzystywana jest sporadycznie, jeśli w ogóle, natomiast bardziej liczy się opancerzenie i przeżywalność na polu walki.

Zalecenia

Autorzy raportu zalecają aby w rosyjskich bojowych wozach piechoty:

• Stosować dodatkowe osłony balistyczne przedniej części kadłuba, a także wyrzutni przeciwpancernych pocisków kierowanych,
• Dla dowódcy opracować osłony ze szkła balistycznego na wzór tych stosowanych w wozie amerykańskim,
• Powszechnie stosować amunicję APDS 3UBR8,
• Opracować i wdrożyć nową amunicję APFSDS,
• Opracować nową armatę automatyczną kalibru 30 mm o zwiększonej celności w tym wykorzystując rozwiązania konstrukcyjne z armat zagranicznych.

Podsumowanie

Konkluzje z rosyjskiego raportu nie są zaskakujące dla nikogo kto zajmuje się bronią pancerną, i dysponuje na ten temat wiedzą. BMP-3 od początku swojego istnienia, był krytykowany czy to w ZSRR czy to w Rosji, za swoją dość nietypową, i nieoptymalną konstrukcję, jak na bojowy wóz piechoty. Również wybór uzbrojenia dla tego pojazdu był dość kontrowersyjny. Rosjanie próbowali rozwiązać te problemy, czy to poprzez przekonstruowanie BMP-3 w formie demonstratorów technologii/prototypów BMP-3 Manul i BMP-3M Dragun, gdzie zespół napędowy umieszczono w przedniej części kadłuba.

W końcu także nowy bojowy wóz piechoty B-11 na bazie lekkiej platformy gąsienicowej Kurganiec-25, miał rozwiązać problemy, wszystkich wcześniejszych konstrukcji jak BMP-1, BMP-2 i BMP-3, ale ze względu na wymóg pływania zapewne jego masa również nie pozwalałaby na opancerzenie go w stopniu porównywalnym do M2A2ODS-SA i nowszych wersji wozów rodziny Bradley. Z drugiej strony Rosjanie pracowali nad ciężkim bojowym wozem piechoty T-15 na bazie ciężkiej platformy gąsienicowej Armata, ale pojazd ten również nadal nie wszedł do służby.

Należy na zakończenie odnotować, że nasz polski nowy bojowy wóz piechoty Borsuk, również jest wozem nowocześniejszym i lepszym od BMP-3. Jego przednie opancerzenie prawdopodobnie również zapewnia ochronę przed amunicją z rosyjskich armat automatycznych, dodatkowo wóz dysponuje o wiele lepszą ochroną przeciwminową niż BMP-3, a do tego posiada większą siłę ognia dzięki nowoczesnemu zdalnie sterowanemu systemowi wieżowemu ZSSW-30, uzbrojonemu w armatę napędową Mk44S kalibru 30 mm, strzelającą o wiele silniejszą amunicją kalibru 30x173 mm, oraz nowoczesnym przeciwpancernym pociskom kierowanym Spike LR.