Zdrada ukraińskiego admirała

Rosyjskojęzyczna Wikipedia szybko uaktualniła, że 2 marca Berezowski został dowódcą „wojennomorskich sił Autonomicznej Republiki Krymu”. Sprawa jest o tyle dziwna, że w ten sposób mianowany 1 marca 2014 r. przez prezydenta Ukrainy Oleksandra Turczynowa dowódca floty zdecydował się dzień później zostać dowódcą maleńkiej flotylli, z łatką zdrajcy i to jeszcze bez gwarancji, że będzie miał to stanowisko na stałe.

Minister obrony Ukrainy Igor Tieniuch automatycznie zdjął Berezowskiego ze stanowisko i wyznaczył na jego miejsce kontradmirała Serhija Hajduka. Odsunięcie byłego ukraińskiego admirała nastąpiło oficjalnie z powodu „niezdolności do organizowania dowodzenia wojskami w ekstremalnych warunkach”. Wyjaśnienie to jest o tyle dziwne, że Prokuratura Generalna Ukrainy od razu wszczęła przeciwko niemu śledztwo z podejrzeniem popełnienia zdrady stanu.

Ukraińcy działają tutaj bardzo nerwowo, ponieważ domyślają się, że plan Putina zakładał właśnie „pokojowe” nakłanianie wojskowych do przechodzenia na ich stronę. Do pokazania światu, że to Krym nie chce być częścią Ukrainy.

Tymczasem dla wielu specjalistów zdrada „Berezowskiego” powinna być uznana za sukces. Ukryty „prorosyjski Berezowski” byłby bowiem o wiele bardziej niebezpieczny niż jawny „rosyjski Berezowski”. Rosjanie wyciągając na jaw swojego tak wysoko umocowanego „śpiocha” muszą być naprawdę zdesperowani. Można więc mieć nadzieję, że zaczynają powoli rozumieć o niedorzeczności swojego planu.

Ukraińska armia nie strzelając zaczyna wygrywać wojnę.