Tajwan: "Dzikie Łasice" przeciwko chińskim radarom

Tajwańczycy poinformowali dotychczas o zmodernizowaniu myśliwców AIDC F-CK-1 Ching-Kuo  z wersji A i B do wersji Ci D. Oznacza to, że unowocześnione samoloty będą miały nowy system planowania i kierowania walką, zwiększający ich możliwości w czasie starć powietrznych oraz ochronę przed systemami obrony przeciwlotniczej. Modernizacja myśliwców Ching-Kuo ma dodatkowo wydłużyć ich żywotność, zwiększy dostępność sprzętu i rozwiąże pojawiające się problemy logistyczne (np. wynikające np. z braku dostępności przestarzałych części zamiennych).

Prace nadzoruje Narodowy Instytut Naukowo-Technologiczny NCSIST (National Chung-Shan Institute of Science and Technology), który wcześniej zajmował się m.in. opracowaniem wykorzystywanych przez IDF precyzyjnych systemów uzbrojenia.

Informacja o modernizacji myśliwców AIDC F-CK-1 Ching-Kuo oznacza jednak również, że tajwańskie siły powietrzne przygotowują się do działań ofensywnych, np. przeciwko bateriom przeciwlotniczym rozwiniętym na terytorium przeciwnika. Świadczy o tym zestaw uzbrojenia, jaki ma być zabierany przez unowocześniony samoloty, obejmujący nie tylko rakiety antyradarowe, ale również rakiety dalekiego zasięgu klasy „powietrze-ziemia”.

„Dzikie Łasice” à la Tajwan

Tajwańczycy chcą prawdopodobnie w ten sposób stworzyć grupy samolotów wyspecjalizowanych w niszczeniu systemów obrony powietrznej przeciwnika. Oparli się przy tym zapewne na taktyce działania amerykańskich myśliwców F-100F Super Sabre i F-105F Thunderchief (a później F-4G Phantom oraz F-16 Block 50 i 52) „Wild Weasel”, wprowadzając jednak pewne modyfikacje.

Stworzenie przez Amerykanów eskadr „Dzikich Łasic” było odpowiedzią na zorganizowanie przez Wietnamczyków przy pomocy Rosjan silnego systemu obrony przeciwlotniczej. Cechą charakterystyczną tego systemu była duża liczba rozśrodkowanych stacji radiolokacyjnych bezpośrednio współpracujących z systemami rakietowej obrony przeciwlotniczej. Bombowce i szturmowce amerykańskie działające na nad terenem zajętym przed Wietnamczyków znalazły się więc w wielkim niebezpieczeństwem, o czym świadczyły zwiększające się drastycznie straty.

Zaradzono temu organizując grupy samolotów uzbrojonych w pociski antyradarowe, które wypracowały bardzo trudną, ale jednocześnie skuteczną taktykę działania, torującą drogę własnym bombowcom. Określono ją nawet specjalną nazwą SEAD ( Suppression of Enemy Air Defenses). Najogólniej rzecz biorąc polegała ona na wykrywaniu przez „Łasice” źródeł promieniowania radiolokacyjnego i ich niszczeniu przez specjalne rakiety naprowadzające się na te źródła.

W tym celu każdy samolot był wyposażony w odbiornik rozpoznawczy, który pozwalał na podstawie analizy parametrów sygnału określić wstępnie z jakim radarem ma się do czynienia. Systemy te początkowo działały jednak tylko jako urządzenia ostrzegawcze, informując jednie z jaką klasą radaru ma się do czynienia (np. czy jest to stacja obserwacyjna, czy kierowania zbrojeniem). Dochodziło więc do pomyłek i np. w 2005 r. jeden z samolotów F-16 „Wild Weasel” zniszczył w Iraku radar amerykańskiej baterii Patriot. 

Działania Łasic były bardzo niebezpieczne (samoloty tego rodzaju leciały najczęściej jako pierwsze), dlatego wypracowywano różne scenariusze taktyczne, zaskakując nimi przeciwnika. Polegały one m.in. na prowokowaniu systemu przeciwlotniczego przez jedną grupę samolotów na dużym pułapie i atakowanie celów przez drugą grupę samolotów, znajdującą się bliżej, ale niżej - pod horyzontem radiolokacyjnym.

Takie własne sposoby działania wypracują na pewno również Tajwańczycy. Pomaga w tym fakt, że ich „Łasice” będą uzbrojone zarówno w rakiety antyradarowe, jak i inne pociski manewrujące. Te pierwsze lecą najczęściej z prędkością ponaddźwiękową (co najmniej 2 Mach), a te drugie z poddźwiękową. Dlatego można odpalać oba typy pocisków w taki sposób, aby rakiety antyradarowe pojawiły się nad celem na chwilę przed manewrującymi, niszcząc radary i torując drogę właściwym pociskom. Taki sam sposób działania można również zaadoptować do zwalczania okrętów.