MON poszukuje Kołowego Transportera Rozpoznania Inżynieryjnego

Pojazd powinien posiadać możliwość pozyskania danych rozpoznawczych, analizę przejezdność szlaków i przepraw, poziomu i rodzaju skażeń oraz możliwość szybkiej analizy, obróbki i transmisji pozyskanych danych w czasie rzeczywistym lub zbliżonym na odległość co najmniej 300 km. Środki łączności muszą być kompatybilne ze stosowanymi w WP systemami Szafran, Storczyk i Irys.

Wyposażenie rozpoznawczo-inżynieryjne

Podstawowe wyposażenie rozpoznawcze to maszt teleskopowy ze zintegrowaną głowicą obserwacyjną (wyposażoną w kamerę TV, termowizor i dalmierz laserowy) oraz wynośny radiolokator ARS-200. Radar ten jest zunifikowany ze stosowanymi przez PKW na rozpoznawczych KTO Rosomak.

Prócz tego pojazd ma posiadać szeroki zakres czujników do pomiaru przejezdności terenu, prędkości wody, hydrolokator do badania geometrii dna i znajdujących się w wodzie przeszkód. Przewidziano też standardowe, wynośne wyposażenie do wykrywania min oraz skażeń chemicznych, biologicznych i radiologicznych. Obsługa urządzeń ma być możliwa z wnętrza pojazdu, zarówno w ruchu jak i podczas postoju.

Sporo uwagi poświęcono ergonomii pracy desantu i możliwości swobodnego, bezkolizyjnego obsługiwania różnych systemów pokładowych oraz np. opuszczaniu pojazdu przez dowolnego członka załogi bez potrzeby wychodzenia całego desantu. Nie zapomniano też o możliwości obsługi wyposażenia w ubiorze ochronnym czy umundurowaniu zimowym. Załogę stanowi pięcioosobowa drużyna rozpoznania saperskiego: Dowódca drużyny-saper, kierowca-saper, zwiadowca-saper-chemik i dwóch zawiadowców-saperów. 

Platforma kołowa

Równie szczegółowe parametry dotyczą podwozia, na którym będzie zbazowany Kołowy Transporter Rozpoznania Inżynieryjnego. Pojazd ma posiadać możliwość pływania oraz transportu powietrznego, co oznacza ze musi mieścić się w ładowni samolotu C-130 Hercules. Wymiary określono na poniżej 4 m wysokości i do 4 metrów szerokości z osłonami przeciwkumulacyjnymi (3,2 m z pancerzem dodatkowym i 3 m bez dopancerzenia). Długość w dużym stopniu ograniczają wymiary ładowni samolotu i promień zawracania, który określono na 24 m na lądzie i 20m w wodzie. 

Pojazd przy maksymalnej masie powinien posiadać współczynnik mocy do masy na poziomie co najmniej 14 kW/t, choć pożądane jest 16 kW/t. Przyspieszenie na drodze powinno zapewniać osiągniecie w ciągu 30 sekund prędkości 40km/h. Pożądane jest 60km/h.

Wymagana prędkość maksymalna to nie mniej niż 90km/h na drodze i co najmniej 10km/h podczas jazdy do tyłu w terenie. Wymagana szybkość pływania to 10 km/h. Zasięg na drodze powiniem przekraczać 500 km (pożądane 650 km) i 250 km w terenie (lepiej 300 km). Pojazd powinien też posiadać autonomiczność działania przez 3 doby bez uzupełnienia zapasów paliwa, energii, żywności czy wyposażenia. 

KTRI ma być uzbrojony w zdalnie sterowane stanowisko strzeleckie z karabinem maszynowym kalibru 12,7 mm WKM-B albo NSW-T zaopatrzonym w zapas 1200 pocisków. Desant ma mieć możliwość prowadzenia ognia z broni osobistej na boki i do tyłu. Uzbrojenie desantu to karabinki Beryl i jeden granatnik RPG-7.

Warunki te powinien spełnić najlepiej pojazd w układzie 6x6 ewentualnie 8x8, zapewniający rozsądną przestrzeń przedziału desantowego i zwarte wymiary. Pożądane byłoby maksymalne zunifikowanie tej platformy z innymi pojazdami kołowymi używanymi przez Wojsko Polskie. Zwłaszcza, że szacowane zapotrzebowanie nie przekracza 30-40 sztuk. 

Dlatego należy spodziewać się preferencji dla użycia do tego celu KTO Rosomak lub odpowiednio dużego podwozia transportera w układzie 6x6. Pewne doświadczenie w zakresie projektowania tego typu pojazdów posiada WZMot Poznań i WITI z Wrocławia które w 2008 roku prezentowały w Kielcach KTRI Tuja na bazie transportera Ryś.