Farnborough 2018: Usprawnienie dowodzenia "europejskiej" tarczy antyrakietowej NATO

Decyzja o utworzeniu systemu ochrony przed pociskami rakietowymi (Missile Defence Capability) krajów-członków NATO zapadła podczas szczytu w Lizbonie w 2010 r. W postanowieniach końcowych szczytu zapisano, że decyzja o utworzeniu systemu tego rodzaju jest jednym z głównych zadań związanych z zadaniem obrony kolektywnej w obliczu rozprzestrzeniania się technologii produkcji pocisków balistycznych i broni masowego rażenia.

Wspólne przedsięwzięcie Lockheed Martin i ThalesRaytheonSystems, spółki córki koncernów Thales i Raytheon, ma za zadanie skoncentrować się na udoskonaleniu, wypróbowaniu oraz integracji istniejących i powstających systemów dowodzenia NATO. Chodzi m.in. o takie usprawnienie wykorzystywanych przez nie sieci łączności, by zmaksymalizować skuteczność wymiany danych pomiędzy systemami obrony NATO i systemami narodowymi. Dzięki temu, poprzez integrację tego rodzaju systemów, siły NATO będą w maksymalnym stopniu zdolne do ochrony terytoriów i ludności państw członkowskich Sojuszu.

System obrony przeciwrakietowej NATO przeznaczony do osłony kontynentu europejskiego przed atakiem pociskami balistycznymi spoza obszaru euroatlantyckiego osiągnął już wstępną gotowość bojową. W jego skład wchodzi instalacja Aegis Ashore rozlokowana w Rumunii, okręty z systemem Aegis bazujące w Hiszpanii i stacja radiolokacyjna w Turcji. Pełną gotowość system osiągnie po ukończeniu bazy w Redzikowie w Polsce.