Powstaną europejskie pociski przyszłości. Paryż i Londyn łączą rakietowy potencjał

Pierwszy etap prac będzie sfinansowany przez oba kraje w wysokości po 50 mln EUR. Podczas szczytu w Amiens w 2016 roku oficjalnie został potwierdzony zamiar rozpoczęcia tego projektu w ciągu kolejnych 12 miesięcy.

Jeden z zasadniczych obszarów programu Future Cruise/Anti-Ship Weapon (FMAN/FMC - Future Missile Antinavires/Future Missile de Croisière) obejmuje zdefiniowanie potrzeb, określenie możliwości opracowania i redukcję potencjalnego ryzyka z tym związanego, co pozwoli na łatwiejsze przejście do kolejnej fazy obejmującej badania i rozwój.

Obie strony ustaliły, że oprócz podziału kosztów będą korzystały z obopólnej wiedzy i doświadczeń w dziedzinie technologii, badań i dostępnego wyposażenia. Podkreślano przy tym, że kraje te łączą długoletnie, silne i trwałe stosunki w tym w obszarze obronności i bezpieczeństwa. Wspólna realizacja programów to również zwiększenie bezpieczeństwa europejskiego oraz, co niemniej istotne, utworzenie nowych miejsc pracy.

Zgodnie z planami nowe systemy uzbrojenia mają być w przyszłości następcami wykorzystywanych obecnie rakiet Harpoon, Exocet, SCALP czy Storm Shadow. Nowa generacja pocisków ma je całkowicie zastąpić ok. 2030 roku.

Obecne porozumienie to kolejny przykład wspólnych prac w ramach traktatu z Lancaster House z 2010 r. Wspólne wymagania obu stron przyczynią się do znacznych oszczędności oraz wzrostu możliwości eksportowych nowo opracowanych broni.

Już wcześnie zainicjowano współpracę w ramach rozwoju innowacji i technologii rakietowych (MCM-ITP), rozpoczęcie prac nad modernizacją pocisków SCALP/Storm Shadow czy program Future Air (FASGW).

W dniu 12 października 2016 r. weszło w fazę realizacji porozumienie międzyrządowe, który przewiduje utworzenie tzw. "Centrów Doskonałości" (Centers of Excellence) w ramach MBDA, które mają na celu usprawnienie oddziałów MBDA France i MBDA UK w wybranych obszarach technologii rakietowych.

Obecnie w Wielkiej Brytanii w związku z wycofaniem z eksploatacji do końca 2018 roku systemu GWS60/RGM-84 Harpoon Block 1C zaistniał problem pozbawienia jej okrętów rakiet przeciwokrętowych. Pomimo planów nie zdecydowano się jednak na przeprowadzenie procesu ich modyfikacji. W marcu tego roku wycofano też lekkie rakiety Sea Skua.

Dopiero od 2020 roku planuje się wdrożyć do eksploatacji system Sea Venom/Anti-Navire Leger (ANL) z przeznaczeniem dla pokładowych śmigłowców Wildcat HMA.2. Pomimo zastosowanej w nim nowoczesnej technologii (m.in. podwójnego łącza wymiany danych) będzie to jednak system krótkiego zasięgu (ponad 20 km) i o ograniczonych (ze względu na masę przenoszonej głowicy) możliwościach zwalczania dużych okrętów bojowych.

W ten sposób jedyna bronią przeciwokrętową pozostaną jedynie ciężkie torpedy Spearfish odpalane z okrętów podwodnych.

W opinii wielu specjalistów należało by pilnie pozyskać rakiety Harpoon Block II celem przezbrojenia niszczycieli Typ 45 i fregat Typ 23.

Biorąc pod uwagę podjęcie decyzji o wejściu w fazę badawczo-rozwojową programu FC/ASW w 2020 roku oraz wejście nowego pocisku do eksploatacji nawet ok. 2030 roku Brytyjczycy szukają jednak pewnych alternatyw. Nawiązano współpracę z Amerykanami nad nowym systemem Harpoon Block III,  który jest oferowany w ramach programu Littoral Combat Ship/Frigate Over-The-Horizon Weapon System.

W dużo lepszej sytuacji jest obecnie Francja wykorzystująca na swoich okrętach głównie względnie nowoczesne pociski Exocet MM40.

Przypomnijmy, że koncepcja zastąpienia obecnie eksploatowanych rakiet w obu krajach narodziła się już w 2011 roku. Z czasem zrodził się pomysł opracowania naddźwiękowych i hipersonicznych pocisków kolejnej generacji budowanych z wykorzystaniem kompozytów ceramicznych odpornych na wysokie temperatury (m.in. rozwój projektu CV401 Perseus MBDA).

Przy czym należy zauważyć, że obecnie oba kraje mają trochę inne potrzeby z tym związane. Wielka Brytania potrzebuje nowoczesnego systemu przeciwrakietowego na już i dobrze by było gdyby o jego technicznych i operacyjnych możliwościach mogła sama decydować (a nie za zgodą np. USA). Francja z kolei ma czas na prowadzenie prac badawczo-rozwojowych oraz chce wraz z opracowaniem nowej rakiety mieć duży udział w potencjalnym jej eksporcie.