Standaryzacja to fikcja. Artyleria rakietowa NATO a sprawa polska [KOMENTARZ]

• Sojusz Północnoatlantycki nadal nie wypracował wspólnego standardu w artylerii rakietowej.
• Różnorodność oraz ograniczone zapasy rakietowych środków bojowych w NATO budzą poważne wątpliwości.
• Rozmach zakupowy Warszawy może odbić się czkawką Wojsku Polskiemu.
• Ile standardów artylerii rakietowej będą posiadali europejscy sojusznicy Polski w najbliższych latach?
• Jak można zaradzić najpoważniejszym problemom w średnim i długim terminie?

Jak dotąd Sojusz Północnoatlantycki nie podjął próby standaryzacji rakietowych środków bojowych, jak niegdyś próbowano uczynić z artylerią lufową kalibru 155 mm. Choć idea stojąca za JBMoU (ang. Joint Ballistics Memorandum of Understanding) była za wszech miar słuszna, to przyjęte w dokumencie kryteria oraz różne wymogi taktyczno-techniczne nakładane przez zamawiających sprawiły, że każda NATO-wska haubica musi być osobno certyfikowana z nowymi kombinacjami pocisków i ładunków miotających. Niemniej pociski i ładunki ujednolicono na tyle, że można mówić o ograniczonej standaryzacji. Z tego atrybutu korzystają dziś żołnierze Zbrojnych Sił Ukrainy, którzy w haubicach takich jak polskie Kraby są zmuszeni do strzelania tym, co akurat mają pod ręką, bez luksusów takich jak certyfikacja na poligonie.