Rewolucja po półwieczu. Nowa przeciwpancerna pięść US Army

Wojna na Ukrainie - raport specjalny Defence24.pl

Proponowany system przeciwpancerny musi nadawać się do integracji z obecnie wykorzystywanym układem rurowym w systemie TOW, musi posiadać możliwości śledzenia optycznego celu czy móc być sterowany spoza wyrzutni. Wymagana jest możliwość prowadzenia ognia w różnych trybach m.in. "wystrzel i zapomnij" (F&F) oraz naprowadzanie komendowe (CLOS) lub półaktywne laserowe (SAL). System powinien móc działać w środowisku sieciocentrycznym, pozwalając na wykrywanie, identyfikację celów i natychmiastowe przesłanie danych o nich do baz danych, a także posiadać zdolność "cooperative engagement" - współdziałania różnych pocisków w trakcie lotu. Pocisk w nim zastosowany powinien pozwalać na zmianę celu w czasie lotu i wybór celów priorytetowych.

Nacisk kładziony jest na korzystanie z rozwiązań stworzonych i używanych przez ponad 4000 wyrzutni TOW przez armię USA. Początkowo powinno to zwiększyć istniejące zapasy pocisków TOW Family of Missiles (FoM), zachowując jednocześnie kompatybilność z platformami/wyrzutniami tego systemu.

CCMS-H powinien:

• zachować pełną sprawność w środowiskach skażonych bronią masowego rażenia, móc wytrzymać różne impulsy elektromagnetyczne, działać w terench objętych zakłóceniami WRE,
• w przypadku korzystania z systemu GPS system powinien móc korzystać z już dostępnej infrastruktury,
• pokonać obecne i przyszłe cele opancerzone wyposażone w systemy aktywnej ochrony zakłócające układy naprowadzania "soft-kill" i fizycznie rażące pociski przechwytujące "hard-kill", ze wszystkich kierunków, gdy przeciwnik jest nieruchomy czy porusza się,
• móc zostać wystrzelony z istniejących wyrzutni rakiet TOW, być przechowywany w istniejących pojemnikach na pociski TOW i nie powinien przekraczać masy najnowszej wersji pocisku TOW,
• umożliwiać wiele trybów naprowadzania (m.in. wystrzel i zapomnij, komendowe za lub półaktywne laserowe),
• posiadać możliwość rażenia celów na dystansie 65-4500 m przy strzelaniu bezpośrednim, jednak móc rozwinąć tę zdolność do 8000 lub więcej metrów, atakując cel z górnej półsfery,
• amunicja używana przez niego powinna zachowywać wystarczającą wytrzymałość, aby przetrwać zmianę kierunku lotu,
• skrócić czas dolotu do 4000 metrów w porównaniu z obecnie używanymi systemami (w domyśle TOW-2B),
• móc niszczyć umocnienia polowe i bunkry,
• być w stanie strzelać w ruchu podczas użytkowania go przez różne platformy w stabilizowanych wyrzutniach (np. BWP Bradley),
• zapewniać wspomagane wykrywanie celów, aby usprawnić podejmowanie decyzji o misji podczas lotu pocisku.

Nowy amerykański ppk będzie następcą używanego od przełomu lat 60. i 70. XX wieku pocisku TOW, który jednak został od tego czasu bardzo mocno rozwinięty. Przypomnijmy, że najnowsze wersje TOW 2B mają m.in. zdolności atakowania celów opancerzonych z górnej półsfery głowicami tandemowymi oraz pokonywania aktywnych systemów ochrony pojazdów. Nowy pocisk, jaki ma zastąpić TOW, ma być z nim interoperacyjny, pozwalając na wykorzystanie tysięcy istniejących wyrzutni na BWP Bradley czy Humvee.

Jednocześnie jednak ma wyeliminować dwie cechy, które z dzisiejszego punktu widzenia trudno uznać za zalety TOW, a mianowicie konieczność (a nie tylko możliwość) śledzenia celu przez operatora aż do trafienia oraz zdolność zwalczania wyłącznie celów widocznych dla operatora (Line of Sight). Dodatkowo będzie się cechować większym zasięgiem i zdolnościami sieciocentrycznymi.

Do czasu pełnego wdrożenia nowego systemu TOW-2A/B będzie wciąż wykorzystywany. Będzie to czasochłonny proces, biorąc pod uwagę wysokie wymagania, a także samą liczbę pocisków, jakie trzeba będzie pozyskać.