Krótka kołdra US Navy

Niezagrożony pozostaje jeden duży program, mianowicie ten związany z nowymi okrętami podwodnymi nosicielami pocisków atomowych typu Columbia. Został on już uruchomiony i nie zagraża mu cofnięcie finansowania. Co innego program uderzeniowego atomowego okrętu podwodnego programu SSN(X), nowy typ dużego okrętu bojowego określanego na razie roboczo jako niszczyciel – DDG(X) oraz nowej generacji pokładowego samolotu bojowego. Zdaniem Harkera priorytet porównywalny z tym nadanym okrętom typu Columbia będzie można nadać tylko jednemu z nich, a pozostałe dwa będą musiały zostać odłożone w czasie i będzie trzeba znaleźć dla nich tańsze rozwiązanie tymczasowe.

Program niszczyciela DDG(X) omówiliśmy niedawno w poniższym artykule:

Na pierwszy rzut oka wydaje się on nie aż tak bardzo ważny, biorąc pod uwagę fakt, że nie wszedł jeszcze do służby nawet jeden z niszczycieli typu Arleigh Burke najnowszej generacji Flight III, a produkcja tego typu potrwa i tak przynajmniej do końca tej dekady. Depriorytetyzacja programu DDG(X) może zostać zrekompensowana poprzez zamawianie przez kilka lat dodatkowych niszczycieli Arleigh Burke. Są to jednostki o wysokich możliwościach, jednak nie mające zdolności np. do przenoszenia pocisków hipersonicznych. Zdolność używania ich przez marynarkę wojenną zostałaby więc opóźniona.

W przypadku uderzeniowych okrętów podwodnych SSN(X) chodzi o program następcy jednostek typu Virginia. Koncepcje co do tego, czym ma być SSN(X) różnią się. Według jednych pomysłów ma to być nowoczesna Virginia z dodanymi nowymi rozwiązaniami technicznymi takimi jak np. zdolność do współpracy z podwodnymi bezzałogowcami.

Zdaniem innych, w obliczu poważnego przeciwnika takiego jak marynarka wojenna Chin czy odzyskująca swoje znaczenie flota rosyjska, SSN(X) miałby być powrotem do koncepcji okrętu podwodnego Sea Wolf. Drogiej, dobrze uzbrojonej i wyposażonej, trudnowykrywalnej jednostki uderzeniowej. Przypomnijmy, ze po zakończeniu zimnej wojny program Sea Wolfa został przedwcześnie zakończony i zbudowano tylko trzy spośród 29 planowanych okrętów. W zamian wybudowano znacznie tańsze i dysponujące skromniejszymi możliwościami Virginie. Innymi słowy SSN(X) może okazać się zupełnie nową jakością jeżeli chodzi o zdolności do zwalczania okrętów podwodnych przeciwnika. Zmniejszenie priorytetu tego programu oznaczałoby budowanie przez dłuższy czas kolejnych egzemplarzy Virginii, przy zastosowaniu na tym typie możliwych jeszcze usprawnień technicznych.

Najbardziej tajemniczym z trzech rozważanych programów jest program nowego samolotu pokładowego, który miałby zastąpić w latach 30. F/A-18E/F Super Hornet i EF-18G Growler. Samoloty te US Navy chciałaby stworzyć co najmniej we współpracy z USAF i czerpiąc z doświadczeń z prowadzonego już programu NGAD. Jednocześnie nie podaje się wielu informacji na temat zakładanych możliwości takiej maszyny. Jedno jest pewne – depriorytetyzacja programu oznaczałaby eksploatację Super Hornetów Block III także w latach 30, a być może i później u boku F-35B i C. Jakie szanse będą miały wówczas te samoloty z maszynami potencjalnych przeciwników, trudno wyrokować. Pewne jest jednak, że duża część tych samolotów będzie już jednak wówczas wiekowa i dlatego trzeba byłoby wyprodukować więcej fabrycznie nowych F/A-18E/F Block III w kolejnych latach, tak aby móc zastąpić samoloty najstarsze. To z kolei pociągnęłoby za sobą ogromne koszty. Nie mniejsze niż na łożenie program „morskiego NGAD-a”, określanego także jako F/A-XX.

Wydaje się, że decyzje na temat tego który program wybrać, a które opóźnić zapadną w ciągu najbliższych miesięcy a wpływ na decyzję będzie miało zarówno to, który z programów jest najbardziej potrzebny jak i to, które będzie można zastąpić rozsądnymi z punktu widzenia technicznego alternatywami.