„Fiński Kałasznikow” wiecznie żywy. Z polskim rodowodem? [ANALIZA]

W 2015 roku Finowie zrezygnowali z zakupu nowego typu karabinka automatycznego zasilanego amunicją 5.56 mm x 45 NATO decydując się na modernizację eksploatowanych Rk 62 na sowiecką amunicje kalibru 7.62 mm x 39. Wówczas zdecydowano, że zmodyfikowana broń oznaczona Rk 62M będzie w eksploatacji przynajmniej do 2030-2035 roku. Jedynie operatorzy wojsk specjalnych dostali nowe belgijskie FN SCAR-L. Obecnie Siły Zbrojne wykorzystują w ramach szkoleń poborowych zmodernizowane wersje karabinów szturmowych Rk 62. Broń ta trafiła już do wszystkich brygad wojsk lądowych czy wybranych pododdziałów Sił Powietrznych.

Analiza porównawcza zmodernizowanej wersji Rk 62 z wybranymi nowymi systemami broni strzeleckiej, pokazuje że ta pierwsza nadal pozostaje skuteczną bronią, spełniającą wymagania pola walki. Należałoby jedynie zoptymalizować możliwości funkcjonalne broni i wydłużyć jej żywotność. Na taki stan miały też wpływ czynniki ekonomiczne czy nadal pozostające w zapasie spore ilości amunicji kalibru 7.62 mm x 39.

Rekompensatą miał być odpowiedni zakres modernizacji obejmujący główne wymagania stawiane przez żołnierzy wojsk lądowych. Z dzisiejszej perspektywy wydaje się, że Finowie podjęli słuszną decyzję zachowując sprawdzoną broń, zasilaną dobrym nabojem i jednocześnie zmodyfikowaną. Pozwoli to im przeczekać do finalnego rozwoju obecnej sytuacji na rynku broni strzeleckiej i ostatecznego wyboru nowego rodzaju amunicji, którym zapewnie będzie nabój kalibru 6.8 mm.

Rk 62 wprowadzono do eksploatacji w 1962 roku (formalnie produkcję na pełną skalę rozpoczęto w 1965 roku), a podstawę dla jego konstrukcji stanowił radziecki AK-47. Chociaż w tym miejscu należy podkreślić, że niektóre źródła podają, iż wzorem był polski model ówczesnego pmK (pistoletu maszynowego Kałasznikowa, czyli kbk AK, bo tak go wtedy nazywano), produkowany na licencji w Radomiu. Karabiny miały zostać w tajemnicy przetransportowane do Finlandii. Prototypy Rk 60 były ściśle wzorowane na polskim sprzęcie, natomiast w docelowym Rk 62 wprowadzono już zmiany funkcjonale powodujące, że broń ta stała się wysokiej jakości wariantem AK-47. Za opracowanie i produkcję odpowiadały firmy Sako i Valmet.

Karabinek ten miał frezowaną komorę zamkową, a ponadto był dostępny w odmianie RK 62 TP (ze składaną kolbą), Rk 62 VV (z bocznym montażem do urządzeń noktowizyjnych) oraz Rk 62 VV TP (łączącej obie ww. cechy). Kolejne modele to Rk 62-76/TP wyróżniające się już tłoczoną komorą zamkową a produkowane w latach 1977-1982 oraz Rk 95Tp. Powstała też samopowtarzalna wersja M 62S. Łącznie w latach 1965-1994 wyprodukowano ponad 350 000 wszystkich odmian karabinka.

Rk 62 jest bronią samoczynną-samopowtarzalną działając na zasadzie odprowadzania części gazów prochowych przez boczny otwór w lufie. Szybkostrzelność teoretyczna wynosi 700 strz/min, prędkość początkowa pocisku 715 m/s, a zasięg skutecznego ognia do 300 metrów. Wyposażono ją w mechaniczne przyrządy celownicze. Broń waży ok. 4,1 kg (30-nabojowy magazynek 800 gram). Do broni powstał też specjalnie zaprojektowany bagnet nożowy. Niektórzy analitycy uważają, że izraelski karabin szturmowy IMI Galil jest również oparty na konstrukcji Rk 62. Broń ta bowiem cechuje się wysoką dokładnością prowadzonego ognia, co w wypadku szkoleń fińskich poborowych owocuje szybkim jej opanowaniem i uzyskiwaniem przez nich wysokich rezultatów strzeleckich.

W pierwszym etapie najnowszej modernizacji powstało m.in. 200 sztuk broni, która była testowana przez żołnierzy w wybranych pododdziałach w 2016 roku.

W ramach zmian wprowadzono kolbę o regulowanej długości, specjalnie dopasowaną aranżację zewnętrzną (podnoszącą funkcjonalność użytkowania) oraz nowy pas nośny, zastępujący dotychczas używany prosty pasek skórzany. Broń wyposażono w uniwersalną szynę montażową standardu STANAG 4694 (MIL-STD-1913 Picatinny) umieszczoną nad komorą zamkową. Dodatkowo przed łożem, bezpośrednio na podstawie muszki lub na lufie, zamontowano opcjonalny aluminiowy montaż z trzema krótkimi odcinkami szyn, ulokowanymi z boków i z dołu. Górny montaż ma posłużyć do mocowania celowników optycznych i optoelektronicznych oraz urządzeń nokto- i termowizyjnych. Natomiast  boczne posłużą do montażu akcesoriów, takich jak latarki, laserowe wskaźniki i podświetlacze celu. Jest to celowe działanie polegające na dostosowaniu broni do akcesoriów, które są już wykorzystywane lub mogą być pozyskiwane w przyszosi. Zmodyfikowaną broń oznaczono Rk 62 M1.

Wersje M2 i M3 otrzymały ponadto nowy tłumik płomienia i zmienioną część przednią (wyprofilowaną osłonę dłoni). Do nowego tłumika można też zamontować specjalny hamulec wylotowy czy tłumik dźwięku. Ponadto na M3 testowano nowe rodzaje specjalnych powłok malarskich.

Natomiast jako największą wadę zmodyfikowanej broni podaje się jej wysoka masę wynoszącą prawie 5 kilogramów z celownikiem kolimatorowym o masie 370 gram.

Fińska modernizacja pozwoliła więc zapewnić w miarę nowoczesną broń strzelecką dla licznej armii, relatywnie niskim kosztem. Generacyjnie nową broń indywidualną dostały jedynie wojska specjalne, natomiast pozostali żołnierze będą wykorzystywać sprawdzony, ale nadal rozwijany wzór broni.