Ukraińskie drony zmorą artylerii z Korei Północnej

W styczniu tego roku dowódca Głównego Zarządu Wywiadu (HUR), generał porucznik Kryło Budanow, wspomniał, że do Rosji dotrzeć miało 120 dział samobieżnych M1989 Koksan oraz tyle samo egzemplarzy wyrzutni M-1991. Obecnie liczba ta może być większa ze względu na kolejne transze sprzętu wojskowego wysyłanego z Korei Północnej, który pozwala na uzupełnienie strat i luk w rosyjskim arsenale (np. braku dział samobieżnych 2S7/2S7M Pion/Małka). Początkowo obsługę koreańskich systemów stanowili żołnierze z Korei Północnej, jednak obecnie można podejrzewać ich wykorzystywanie także przez Rosjan.

Obie konstrukcje pojawiają się na froncie regularnie, co było uwieczniane za pomocą zdjęć oraz nagrań. Wraz z upływem czasu Ukraińcy zaczęli udostępniać materiały i opowiadać o sukcesach w ich zwalczaniu z wykorzystaniem np. polskiej produkcji armatohaubicy Krab. Niedawno efektami polowania na działa samobieżne Koksan pochwaliły się Siły Systemów Bezzałogowych.

Za ataki odpowiedzialny jest 412. Pułk Nemezis, który wykorzystał drony bombardujące, zrzucające na północnokoreańskie działa środki bojowe powstałe na bazie granatów moździerzowych. Zaatakowane cztery Koksany operowały na terenie obwodu ługańskiego oraz zaporoskiego. W celu eliminacji jednego z nich pułk miał współpracować z jednostką rozpoznania powietrznego Departamentu Operacji HUR. Nie jest wiadome, ile ostatecznie udało się pojazdów zniszczyć, ponieważ część z nich mogła zostać jedynie uszkodzona.

Warto przy tej okazji wspomnieć, że ukraińskie Siły Systemów Bezzałogowych w czerwcu pochwaliły się zniszczeniem (na kierunku Nowopawlówki) wieloprowadnicowej wyrzutni rakietowej M-1991. Za jej wykrycie i eliminację odpowiadał 413. Pułk, który dokonał tego zniszczenia z wykorzystaniem drona FPV. Na nagraniu widać jednak, że atak nie nastąpił poprzez bezpośrednie uderzenie, ale wystrzał nieokreślonego środka bojowego (głowica EFP?) chwilę przed samą wyrzutnią.

Spowodowało to odpalenie jednej z rakiet, która przebiła kabinę załogi i poleciała dalej. Co ciekawe, znajdującym się w pojeździe dwóm żołnierzom udało się przeżyć i wydostać z pojazdu. Sama wyrzutnia została później zniszczona, ale raczej za pomocą kolejnego środka bojowego (nie jest wiadome, czy obsłudze udało się uciec dostatecznie daleko), ponieważ pokazane trafienie nie spowodowało pożaru, który mógłby spowodować detonację pozostałych rakiet.

M-1991 to północnokoreańska wieloprowadnicowa wyrzutnia rakiet kal. 240 mm. Zestaw stanowi ewolucję wcześniejszych wyrzutni typów M-1985 i M-1989. Liczbę luf zwiększono do 22 z 12. Według analityków podstawowym środkiem bojowym są przejęte od poprzedników niekierowane pociski rakietowe o maksymalnym zasięgu 43 km. Powstał również zmodernizowany wariant o nazwie Dżucze 100, nazwany tak na cześć setnej rocznicy narodzin Kim Ir Sena. Najnowsza wersja miała zostać zintegrowana z kierowanymi pociskami rakietowymi o zasięgu określanym na 60-65 km.

Podwozie stanowią chińskiej produkcji samochody ciężarowe Sino Howo lub Shacman Steyr. Część pojazdów miała zostać poddana modernizacji, w toku której wymieniono nośnik na tożsamy z wyrzutnią M-1992. Przypuszczalnie jest to wariant Tatry 815 wykorzystywanej w czechosłowackim zestawie RM-70. Obsługa licząca sześciu żołnierzy przebywa w nieopancerzonej kabinie. Wyrzutnia M-1991 (oraz jej pochodne) ma znajdować się na uzbrojeniu sił zbrojnych Korei Północnej, Iranu oraz Mjanmy.

M-1989 Koksan to zmodernizowany wariant północnokoreańskiego działa samobieżnego M-1978 Koksan. W odróżnieniu od poprzedniej wersji wyróżnia się on m.in. zastosowaniem zmienionego podwozia oraz przesunięciem przedziału bojowego bardziej na tył pojazdu. Uzbrojenie główne dalej stanowi działo kal. 170 mm mogące razić cele na dystansie 40 km przy zastosowaniu standardowej amunicji odłamkowo-burzącej, zaś przy użyciu efektorów z gazogeneratorem zasięg rażenia zwiększa się do 60 km. Szybkostrzelność określono na 1-2 wystrzały w ciągu 3-5 minut. Zapas amunicji to 12 nabojów.

Uzbrojenie główne usadowione jest na zmodyfikowanym podwoziu ciągnika artyleryjskiego rodziny ATS (najpewniej model 59/59G), gdzie wcześniej pochodziło ono prawdopodobnie od chińskiego czołgu Typ 59 (licencyjna kopia radzieckiego T-54). Tym samym za napęd odpowiada silnik wysokoprężny A-650 o mocy 300 KM/W-55 o mocy 520 KM. Co ciekawe, nie jest ono na stałe przytwierdzone do podwozia, ale jest posadowione na szynach, po których może się poruszać w przód i tył podczas prowadzenia ognia. Działa samobieżne tej wersji są używane obecnie przez Koreę Północną oraz być może przez Rosję.