Rosyjska Małka z asystą przeciwlotników

Nagranie przedstawiające strzelanie z działa samobieżnego Małka zostało opublikowane przez rosyjską agencję informacyjną TASS. Pojazd wyposażony jest w osłonę siatkową nad uzbrojeniem głównym, mającą chronić go przed środkami bojowymi, takimi jak granaty ręczne, zrzucanymi z bezzałogowców. Widzimy również proces przenoszenia amunicji z polowego punktu do Małki przez dwóch żołnierzy. Zmniejszające się zapasy amunicji oraz braki w lufach powodują, że Małki i Piony stają się coraz rzadszym typem artylerii w rosyjskich (i ukraińskich) siłach zbrojnych. Na niektórych odcinkach frontu ich odpowiednikami stały się północnokoreańskie działa rodziny Koksan.

Ciekawym elementem nagrania jest strzelanie z zestawu przeciwlotniczego krótkiego zasięgu Strzała-10, sugerujące ochronę działa samobieżnego przed zagrożeniami powietrznymi. To kluczowy element zwiększający przeżywalność artylerii, która na Ukrainie często pada ofiarą dronów FPV lub Lancetów z powodu braku takiej ochrony. Warto ponownie zapytać o postępy w naszym programie Sona, o którym od lat nie słychać. Konstrukcja wyłoniona w ramach tego programu ma zapewniać osłonę wojsk lądowych przed zagrożeniami powietrznymi, które obecnie skutecznie eliminują sprzęt pozbawiony tej ochrony.

2S7 Pion to radziecka ciężka armata samobieżna wprowadzona do służby w 1976 roku. Później trafiła do Czechosłowacji i Polski, choć w niewielkich liczbach. W 1983 roku wprowadzono modyfikację, która zwiększyła szybkostrzelność do 2,5 strzału na minutę, dodała mocniejszy silnik oraz zwiększyła zapas amunicji z czterech do ośmiu pocisków. Haubicę ładowano pociskami dostarczanymi przez ciężarówki. Po modernizacji system przyjął nazwę 2S7M Pion-M (Małka). Użytkownikami systemu są Ukraina, Rosja, Angola, Azerbejdżan oraz Gruzja. Rosyjskie 2S7M przeszły modernizację układu jezdnego i elektroniki, zakończoną w 2021 roku. Donośność systemu wynosi 37,5-55 km, zależnie od amunicji, a prace nad nowym pociskiem kal. 203 mm mają umożliwić osiągnięcie donośności 150-200 km.

9K35 Strzała-10 to radziecki rakietowy system obrony powietrznej bardzo krótkiego zasięgu opracowany w w latach 70. XX wieku jako następca zestawów Strzała-1. Pozwala on na eliminację celów (w zależności od wersji) na dystansie 4200-5000 metrów i pułapie 3-3,5 km. Masa głowicy bojowej rakiety wynosi 3-5 kg w zależności od typu. Efektor naprowadzany jest cel pasywnie za pomocą kanału optycznego lub na podczerwień. Wyrzutnia mogąca mieścić 4 pociski rakietowe została umieszczona na transporterze opancerzonym MT-LB. Tym samym cały taki zestaw może poruszać się z prędkością maksymalną 61,5 km/h przy zasięgu operacyjnym określonym na 500 km. Obecnie tego typu systemy są używane przez kraje takie jak m.in. Ukraina, Kuba, Wietnam, Kazachstan, Laos, Rosja, Indie, Białoruś.