Powstała strategia lotnictwa NATO. Uwzględnia cyberataki i zagrożenia z kosmosu

Jest to pierwszy tego typu dokument, który powstał od momentu powstania NATO w 1949 roku.

Od niemal 70 lat siła powietrzna stanowi trzon militarnego potencjału NATO. Od powstrzymywania Związku Radzieckiego w okresie zimnej wojny, po operacje na Bałkanach w latach 90. i walki z międzynarodowym terroryzmem na pustyniach Afganistanu, siła powietrzna pomagała chronić naszych ludzi i osiągać nasze cele polityczne. […] W sytuacji gdy podejmujemy kroki w celu zwiększenia gotowości sił zbrojnych w Sojuszu, nowa strategia pomoże zapewnić, że sojusznicze siły powietrzne pozostaną światowej klasy, elastyczne i gotowe na wszelkie ewentualności.

Jak wynika z ogólnego zarysu przyjęty właśnie dokument dotyczy potrzeb dostosowania sił powietrznych NATO do obecnych jak również przyszłych wyzwań. Dotyczy to m. in. potencjalnych przeciwników i konkurentów, zagrożeń oraz możliwości realizacji zadań w ramach wsparcia sił specjalnych, wojsk lądowych i morskich Paktu, ale także samodzielnych operacji powietrznych.

W strategii zauważono również rosnącą rolę zasobów cybernetycznych i potrzebę rozwoju możliwości interakcji w tej nowej przestrzeni konfliktu, podobnie jak przez lata miało to miejsce w zakresie walki elektronicznej. Rosnące możliwości przeciwnika w zakresie walki elektronicznej i cybernetycznej oraz obrony powietrznej mogą mieć przy tym wpływ na ograniczenie możliwości operacyjnych sił powietrznych NATO, o ile nie zostanie utrzymana przewaga w tym zakresie. Tymczasem dokument wskazuje za kluczowe podtrzymanie zdolności lotnictwa sojuszu do realizacji celów w dowolnych warunkach klimatycznych i pogodowych oraz przy silnym przeciwdziałaniu przeciwnika.

Zwrócono również uwagę na potrzebę tworzenia potencjału kosmicznego, który potencjalnie umożliwi nie tylko realizację zadań w tej przestrzeni, ale również ochronę przed nadchodzącymi spoza atmosfery ryzykami. Dokument podkreśla również potrzebę wsparcia sił powietrznych przez wywiad, wojska specjalne oraz jednostki morskie i cybernetyczne w zakresie rozpoznania, identyfikacji i oznaczania celów oraz oceny efektów misji powietrznych. Wpływa to zarówno na skuteczność i bezpieczeństwo operacji jak też optymalizację wykorzystania sił powietrznych.

Dokument, który został opublikowany 26 czerwca 2018 roku nie wpłynie na bieżące operacje powietrzne NATO, ale stanowi bazę dla rozwoju doktryny i nowych zdolności operacyjnych sił lotniczych Sojuszu. Warto zaznaczyć, że ostatni porównywalnej klasy dokument. Strategia morska NATO, została opublikowana w 2011 roku. Natomiast strategia sojuszu dotycząca operacji powietrznych nie została sformułowana w postaci jednolitego dokumentu od powstania NATO w 1949 roku.