Krymska lekcja Realpolitik

Warto podkreślić, że po konflikcie gruzińskim z 2008 r. rosyjska armia jest poddawana głębokim reformom strukturalnym, połączonym z gruntowną wymianą uzbrojenia. W Rosyjskich Siłach Zbrojnych wskaźnik uzbrojenia uznawanego za nowoczesne w 2008 r. był na poziomie 10%. Dzięki zakupom nowoczesnego uzbrojenia i sprzętu wojskowego, szacowanym na ponad 600 mld USD, wskaźnik ten ma wzrosnąć do 70% w 2020 r. Można domniemywać, że demonstracje siły ze strony rosyjskiej będą coraz częstsze wraz z postępami procesu modernizacji ich sił zbrojnych.

Jednocześnie w tym samym czasie gdy Rosja zwiększała nakłady na armię, z budżetu polskiego Ministerstwa Obrony Narodowej, głównie z wydatków majątkowych zabrano lub nie wydatkowano alokowanych środków w wysokości ponad 11 mld PLN. Brak tych środków negatywnie odbije się na tempie i skali procesu modernizacji technicznej Sił Zbrojnych  Rzeczypospolitej Polskiej (SZ RP), powodując negatywne konsekwencje dla potencjału obronnego RP. To pokazuje brak długofalowej, spójnej i konsekwentnie realizowanej polityki państwa w obszarze o strategicznym znaczeniu dla jego bezpieczeństwa. Co zatem można zrobić w obecnej sytuacji.

• Należy skończyć z niefrasobliwym stosowaniem art. 7 ust 1 ustawy z dnia 25 maja 2001 r. o przebudowie i modernizacji technicznej oraz finansowaniu SZ RP, tak aby wskaźnik 1,95% PKB był wskaźnikiem realnym, po stronie wydatkowej, a nie tylko deklaratywno-wirtualnym, jak ma to miejsce obecnie.
• Przyśpieszyć procesy pozyskiwania nowych okrętów podwodnych, wyposażonych w pociski manewrujące do rażenia celów lądowych, które w polskich realiach były bronią o charakterze strategicznym, o największym potencjale odstraszania.
• Zrewidować program modernizacji technicznej SZ RP pod kątem zwiększenia potencjału odstraszania SZ RP oraz przyśpieszenia budowy Tarczy Polski.
• Dokończyć proces konsolidacji, a następnie restrukturyzacji rodzimych przedsiębiorstw zbrojeniowych, aby zapewnić niezbędne i efektywne zaplecze przemysłowe dla modernizacji technicznej SZ RP.
• Pożądanym byłoby również osiągnięcie konsensusu wszystkich, głównych sił parlamentarnych, co do skali i priorytetów modernizacji technicznej SZ RP oraz procesu konsolidacji przemysłu obronnego, aby po ewentualnej zmianie władzy za rok, prace w w/w obszarach były płynnie kontynuowane, a nie rewidowane i jak to się zazwyczaj dzieje, zaczynane od nowa.

Celem powyższych działań nie jest prężenie muskułów, ale zapoczątkowanie spójnej, długofalowej i konsekwentnie realizowanej polityki w tym strategicznym dla bezpieczeństwa i przyszłości naszego państwa obszarze. Punkty te, nie wyczerpują wszystkich niezbędnych kroków w tej dziedzinie, są jedynie asumptem do szerszej dyskusji na ten temat.

Dr Dominik Kimla jest starszym analitykiem w międzynarodowej firmie doradczej, zajmuje się monitorowaniem rynku zbrojeniowego w Europie.