Amerykańskie wojska chronione polskimi Piorunami?

Dyskusja rozpoczęła się praktycznie w momencie, gdy zaczęto ustalać konfigurację sprzętową na nowych pojazdach IM-SHORAD (Initial Maneuver-Short Range Air Defense) mających zapewnić bezpośrednią obronę przeciwlotniczą amerykańskim wojskom lądowym. Projekt prowadzi amerykańska firma DRS land Systems wchodząca w skład koncernu Leoardo.

Jej zadaniem jest dostawa modułu przeciwlotniczego krótkiego zasięgu, który później będzie montowany na kołowych transporterach opancerzonych Stryker A1. Stosunkowo krótki czas na realizacje programu oraz założenie, że moduł ma nie zmniejszać mobilności pojazdów zmusił Leonardo do zastosowania już sprawdzonych elementów wyposażenia. Większość sprzętu ma być instalowana wokół dostarczonej przez firmę Moog platformy wieżowej RIwP. Wybrano już główne sensory, jakimi mają być radary firmy RADA (z nieruchomymi antenami) oraz głowica optoelektroniczna.

Podobnie zróżnicowane ma być uzbrojenie składające się z podwójnej wyrzutni kierowanych radiolokacyjnie rakiet Longbow Hellfire, działka M230 kalibru 30 mm, karabinów maszynowych 7,62 mm oraz modułu z czterema rakietami przeciwlotniczymi Stinger. Jak się okazuje w przypadku tego ostatniego systemu uzbrojenia wcale nie wybrano najlepszego rozwiązania. Sprawa jest o tyle dziwna, że Amerykanie potrafili wybrać zagraniczne, izraelskie radary firmy RADA jako optymalne dla IM-SHORAD, a jednak nie zrobili tego samego w odniesieniu do rakiet przeciwlotniczych. 

Tymczasem po udanym „debiucie” bojowym w Gruzji polskich zestawów MANPADS typu „Grom”, zakupieniu przez Stany Zjednoczone w Polsce już trzech partii tych rakiet oraz testach tego rodzaju systemów przeprowadzonych w Finlandii amerykańscy wojskowi bardzo dobrze sobie zdają sprawę, że Stingery nie są obecnie najlepszym rozwiązaniem. Natomiast w porównaniu do najnowszych polskich zestawów MANPADS typu Piorun można powiedzieć, że są one nawet przestarzałe.

Jedyną przewagą Stingerów nad tymi polskimi rakietami jest prawdopodobnie tylko to, że są one produkowane w Stanach Zjednoczonych. Praktycznie w każdym innym parametrze – w tym w cenie, rakiety „Piorun” są uważane przez specjalistów za lepsze - i to nie tylko od rozwiązań amerykańskich, ale przypuszczalnie również od najnowszych zestawów rosyjskich typu 9K333 Wierba.

Przykładowo wadą Stingerów jest prawdopodobnie ich minimalny pułap użycia. Dostępne nieoficjalne dane wskazują, że za pomocą wcześniejszych wersji nie można było skutecznie zwalczać celów poniżej 200 m, a więc były one mało przydatne przy zwalczaniu śmigłowców. Tymczasem rakiety Piorun są testowane do tarcz zawieszonych na wysokości 10 m przy maksymalnym pułapie do 5000 m. Taki zakres wysokości praktycznie uniemożliwia przeciwnikowi użycie śmigłowców na linii styku wojsk. 

W Piorunie zastosowano nowego rodzaju głowicę naprowadzającą, która nie jest oparta o fotorezystory ale o fotodiody. Wydłużyło to czas działania układu naprowadzania, a wiec również zasięg (do ponad 6 km). Przy zbliżeniu rakieta ma więc możliwość zwalczania celów nadlatujących z odległości powyżej 12 km (jeżeli lecą z prędkością około 400 m/s). 

Polskie zestawy mają trzy rodzaje zapalników (w tym zbliżeniowy), Termowizyjny system celowniczy, mechanizm startowy z rejestratorem, układ autoryzacji (nie pozwalający na użycie skradzionego zestawu) oraz dużą dynamikę układów odbiorczych, co praktycznie zabezpiecza rakietę przed stosowanymi przez przeciwnika systemami zakłóceń z wykorzystaniem flar.

Należy przy tym pamiętać, że Polska jest bliskim sojusznikiem Stanów Zjednoczonych i może być bezpiecznym dostawcą potrzebnych Amerykanom przenośnych zestawów przeciwlotniczych.