Rozpoznawczy U-2 przerzucony do Anglii. Co zaniepokoiło Amerykanów?

Samo przerzucenie samolotów U-2 do Wielkiej Brytanii nie jest czymś zupełnie nowym, ponieważ bazowały one już tam w latach siedemdziesiątych na lotnisku Mildenhall i dwukrotnie w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych na lotnisku RAF Alconbury (z 9. i 17. Strategicznego Skrzydła Rozpoznawczego). Stacjonowały i stacjonują one również w innych krajach, w Arabii Saudyjskie, Zjednoczonych Emiratów Arabskich, Niemczech (dla potrzeb CIA), Korei Południowej, Japonii, Grecji (Cypr), Tajlandii, Tajwanie i Turcji. Dodatkowo kilkakrotnie po 2012 roku przerzucano jeden taki statek powietrzny ze Stanów Zjednoczonych do bazy sił powietrznych RAF Fairford.

Ponowne przebazowanie samolotów U-2 do Anglii ma być według oficjalnego amerykańskiego komunikatu dowodem „zaangażowania Stanów Zjednoczonych w sprawy sojuszników i partnerów w regionie”. W rzeczywistości może być próbą zabezpieczenia się Amerykanów na sytuację, gdy ze względu na zagrożenie atakiem rakietowym będą musieli wycofać samoloty U-2 bazujące na Bliskim Wschodzie (w Zjednoczonych Emiratach Arabskich).

Tymczasem samoloty te są bardzo użytecznym środkiem do prowadzenia rozpoznania, dają bowiem unikalną możliwość robienia różnego rodzaju zdjęć terenu znajdującego się w odległości nawet ponad 400 km od jego boku. Co więcej, fotografie te można robić za pomocą zróżnicowanych systemów obserwacji: urządzeń elektrooptycznych, kamer pracujących w podczerwieni i radarów z syntetyczną aperturą. Cały ten materiał rozpoznawczy może być od razu przesyłany do naziemnych centrów analizy lub odbierany po wylądowaniu samolotu – podobnie jak obraz z kamer filmowych znajdujących się na jego pokładzie. Jest to wiec środek rozpoznania idealny do np. kontrolowania aktywności Iranu.

U-2 Dragon Lady to jeden z najbardziej znanych samolotów rozpoznawczych na świecie. Zaprojektowano go w Stanach Zjednoczonych jeszcze w latach pięćdziesiątych, by prowadzić rozpoznanie bezpośrednio nad terytoriami krajów komunistycznych. Miało to być możliwe dzięki unikalnym zdolnościom samolotów U-2 do latania na wysokościach przekraczających nawet 21000 metrów (stąd wykorzystane często określenie samolot stratosferyczny), gdzie nie latały samoloty myśliwskie i nie dolatywały rakiety „ziemia-powietrze”.

Pojawienie się nowego uzbrojenia przeciwlotniczego ograniczyło możliwości działania tych statków powietrznych, ale nadal pozostały one bardzo przydatnym systemem rozpoznania strategicznego. Po zakończeniu Zimnej Wojny były więc one nadal wykorzystywane na korzyść Stanów Zjednoczonych m.in. na Bliskim Wschodzie i nad Afganistanem, jak również kilkakrotnie wspierając operacje koalicyjne sił NATO. Amerykanie podkreślają dodatkowo, że samoloty U-2 są przydatne także w operacjach cywilnych, np. przy kalibrowaniu systemów satelitarnych, podczas badań naukowych oraz przy sprawdzaniu i testowaniu systemów łączności.

Ostanie takie statki powietrzne zostały dostarczone do amerykańskich sił powietrznych w październiku 1989 r. Były to już bardzo zmodernizowane samoloty w wersji U-2R i wersji TR-1 (którą później dla zapewnienia jednolitości wyposażono tak jak U-2R). Ostatnia modernizacja w 2012 r. (polegająca m.in. na zastosowaniu nowego silnika) spowodowała powstanie modelu U-2S.