WDS24: Indie promują BrahMosa i nie tylko

Oba państwa, które nawiązały relacje dyplomatyczne już w 1947 roku, rozpoczęły współpracę wojskową w 2012 roku wraz z wizytą indyjskiego ministra obrony w Rijadzie. Była to pierwsza delegacja na takim szczeblu.

Dwa lata później podpisano memorandum o współpracy obronnej, a także podjęto decyzję o utworzeniu Wspólnego Komitetu Współpracy Obronnej. W 2019 roku podpisano partnerstwo strategiczne. Zainicjowano dyskusję o wspólnych szkoleniach i produkcji przemysłowej oraz rozpoczęto wspólne ćwiczenia wojskowe. To chociażby te o kryptonimie „Sada Tanseeq”, które jeszcze przez kilka dni prowadzone są w Indiach.

Indie są w coraz większym stopniu zainteresowane zwiększaniem swojego eksportu zbrojeniowego, a Bliski Wschód i Afryka uznawane są za obszary o największym potencjale sprzedażowym. Rozwój własnej zbrojeniówki ma nie tylko pozwolić Indiom uniezależnić się od broni rosyjskiej, ale również potwierdzić międzynarodową pozycję wschodzącego mocarstwa.

Na World Defense Show 2024 w Rijadzie Indie wystawiły sześć podmiotów. Zasadniczym filarem wystawy tego państwa są niezmiennie ponaddźwiękowe rakiety manewrujące BrahMos, które charakteryzują się wysoką uniwersalnością. Mogą one być bowiem montowane na platformach lądowych, morskich (nawodnych i podwodnych), a także lotniczych. BrahMos mogą atakować zarówno cele na wodzie jak i na lądzie. Rakieta jest wyposażona w aktywny radarowy system naprowadzania uzupełniony przez system satelitarny. Jej uzbrojenie stanowi 200-kg głowica bojowa, zapewniającą znaczną siłę ognia. Układ napędowy składa się z pierwszego stopnia wspomagającego na paliwo stałe i drugiego – odrzutowego na paliwo ciekłe. Trwają prace nad BrahMosem o zwiększonym zasięgu, a także nad hipersoniczną odmianą BrahMos II.

Co do morskiego wariantu to INS „Imphal” (D68) – a więc najnowszy niszczyciel rakietowy Indii (wprowadzony do służby w grudniu 2023 roku) – stał się pierwszym okrętem, który udanie wystrzelił BrahMosa (w listopadzie tego samego roku).

Według producenta zasięg maksymalny systemu w wersji morskiej i lądowej wynosi 290 km, a maksymalna prędkość waha się pomiędzy 2,5 Ma a 2,8 Ma. Wysokość przelotowa to 15 kilometrów, a w fazie opadania na cel od 10 do 15 kilometrów. Masa własna głowicy wynosi 200 – 300 kilogramów. Wymiary pocisku to 9 metrów  długości i 70 cm średnicy. Jego masa to 3000 kg. Z kolei dla wariantu lotniczego odmienne są jedynie rozmiary – rakieta ma bowiem 8,5 metra długości i 65 centymetrów średnicy, a także masę rzędu 2550 kilogramów.

Na World Defense Show indyjskim producentem zapalników jest Sandeep Metalcraft PVT. Zen Technologies Limited oferuje natomiast symulatory i trenażery, czy też systemy zwalczania dronów. Prócz tego Indie reprezentowała firma Karman Drones Private Limited. Ta ostatnia oferuje małe drony rozpoznawcze (quadrocoptery Tar i Pratham oraz drona Sakshin). Sakshin ma deklarowany zasięg rzędu 60 km i może pozostawać w powietrzu do 3 godzin. Masa startowa wynosi 8 kg, a prędkość przelotowa to 54 km/h. Pratham ma zasięg 12 km i może pozostawać w powietrzu 66 minut. Masa startowa to 2 kg, a prędkość przelotowa to 21-36 km/h. Dla drona Tar czas lotu to 40 godzin, 5,5 kg masy startowej.

Z punktu widzenia Polski, jak i wojny rosyjsko-ukraińskiej ciekawy może być udział Munitions India Limited. Ta państwowa firma oferuje amunicję i materiały wybuchowe. To amunicja różnego kalibru, w tym czołgowa, moździerzowa (81 mm, 51 mm, 120 mm), artyleryjska i małokalibrowa oraz morska (kal. 30 mm). Firma oferuje między innymi amunicję kal. 155 mm i czołgową kal. 125 mm. Spółka ma też w swojej ofercie rakiety do wyrzutni naziemnych Pinaka Mk-1, Mk 2 i wariant naprowadzany, a także bomby lotnicze (niekierowane) i rakiety kal. 68 mm.

W ofercie Indii są również śmigłowce Dhurv i wielozadaniowe samoloty bojowe Tejas. Dhurv jest wielozadaniowym, jednosilnikowym lekkim śmigłowcem. Maksymalna masa startowa maszyny wynosi ok. 5500 kg, a maksymalna masa ładunku 1000 kg. Zasięg śmigłowca wynosi 630 km, a prędkość maksymalna może wynosić do 250 km/h. Kabina zabudowana jest w standardzie glass-cockpit, maszyna dysponuje też głowicą elektroniczną działającą w zakresie światła widzialnego i podczerwieni. Dhruv Mk III używany jest w siłach zbrojnych Indii, Nepalu i Mauritiusu. 

Indie reklamują się również armatohaubicami holowanymi MArG i ATAGS. Ta druga (155 mm) przewidziana jest jako następca haubicy FH-77B. ATAGS ma masę ok. 18 t i wyposażona jest we własny napęd służący do zmiany pozycji. Dzięki zastosowaniu lufy o długości 52 kalibrów donośność haubicy przekracza 45 km przy użyciu amunicji z gazogeneratorem dennym. ATAGS może strzelać dowolną 155-mm amunicją w standardzie NATO używaną przez Indie. Jest też wyposażona w systemy łączności, dowodzenia artylerią i kierowania ogniem, automat ładowania i inne mechanizmy sterowane elektronicznie.