Polskie drony sterowane krajowymi systemami łączności

Wyższa Szkoła Oficerska Sił Powietrznych w Dęblinie otrzymała pod koniec 2016 r.: dwa zestawy dronów składające się z trzech bezzałogowych minisamolotów typu NeoX, jednego zestawu z dwoma wirnikowcami typu Atrax, kilkanaście głowic obserwacyjnych z kamerami elektrooptycznymi i na podczerwień oraz cztery Naziemne Stacje Kontroli (NSK) z zespołami antenowymi. Wszystkie te elementy zostały wyprodukowane i dostarczone przez konsorcjum w składzie: PGZ S.A. oraz Instytut Techniczny Wojsk Lotniczych.

Z upublicznionych obecnie informacji wynika, że komunikację pomiędzy BSP a NSK zapewniają zamontowane na nich moduły łączności, wykorzystujące linie radiowe PAXLINK-M opracowane przez polską spółkę Transbit Sp. z o.o. Linie te zapewniają dwukierunkową łączność telemetryczną i przekaz wideo w czasie rzeczywistym z dronu do stacji naziemnej.

Mamy tu do czynienia z urządzeniami łączności o wbudowany module szyfrującym (z kryptografię wykonaną w oparciu o algorytm AES-256 - Advanced Encryption Standard) i definiowanymi programowo SDR (Software Defined Radio). Dzięki przyjętej architekturze SDR istnieje możliwość łatwego i szybkiego zaimplementowania waveformu zgodnego z wymaganiami postawionymi przez użytkownika.

Spółka Transbit podkreśla, że konstrukcja sprzętowa linii radiowych PAXLINK-M pozwala na pracę z podziałem czasowym TDD (Time Division Duplex) oraz mieszanym: z podziałem częstotliwości FDM (Frequency Division Duplex) i czasu TDD. Zaznacza, że dzięki elastycznej konstrukcji PAXLINK-M istnieje możliwość implementacji dodatkowych funkcjonalności, takich jak kryptografia i zabezpieczenia w zakresie walki elektronicznej. Systemy z serii PAXLINK-M mogą prowadzić działania w dowolnym podpaśmie częstotliwości z zakresu 200-6000 MHz. W zależności od przeznaczenia, dysponować mogą do 10 W. 

Tak opracowane moduły łączności pozwalają na przesyłanie skompresowanego obrazu wideo typu PAL z odległości ponad 20 km przy locie dronu na pułapie 500 m. Kanał danych telemetrycznych jest niezależny od kanału wideo (w celu minimalizacji opóźnienia), a jego maksymalna przepływność jest większa niż 40 kb/s.

Istnieje możliwość podłączenia do modułów zarówno sygnału analogowego, jak i cyfrowego. W pierwszym przypadku przygotowano trzy wejścia dla źródeł analogowego sygnału PAL typu „composite” (zespolony sygnał wizji) lub jedno - pracujące w trybie „component” z dzieleniem sygnału na składowe i transmitowaniem ich w oddzielnych kablach (co pozwala na przenoszenie obrazu wysokiej rozdzielczości HDTV i ograniczenie wpływu zakłóceń zewnętrznych). W drugim przypadku przygotowano dwa wejścia cyfrowe HDMI, co daje możliwość podłączenia kamer nawet w rozdzielczości FULL HD.

Strumień wideo jest kompresowany w standardzie H-264, a użytkownik ma możliwość wyboru parametrów kompresji, takich jak: rozdzielczość, liczba klatek na sekundę, odstęp pomiędzy klatkami kluczowymi oraz jitter‑delay.

Oba rodzaje modułów (na dronie i na ziemi) są wyposażone w trzy rodzaje interfejsów komunikacyjnych (Ethernet, USB 2.0, port szeregowy). Moduł naziemny posiada dodatkowo oddzielny interfejs HDMI, do którego można podłączyć monitor. Takie rozwiązanie pozwala na lokalną analizę obrazu transmitowanego w czasie rzeczywistym z kamer dronów.