Wodór jako przyszłość. Jaka jest strategia Republiki Korei?

Według południowokoreańskich ekspertów spośród źródeł energii odnawialnej do połowy XXI wieku dwa mogą odegrać szczególne znaczenie – są nimi energia nuklearna i wodór. W raporcie z 2022 r. International Energy Agency przewiduje, iż do 2050 r. wodór będzie stanowił 10% światowego źródła energii. W Republice Korei, gdzie od kilku dekad trwają intensywne badania nad tym pierwiastkiem jako źródle energetycznym, wskazuje się, że do roku 2040 może on stanowić ok. 40% koreańskiego miksu energetycznego. Być może są to nazbyt optymistyczne założenia, niemniej oznaczałoby to ewolucyjne, ale i systematyczne nadawanie wodorowi niemal priorytetowego statusu. Fakt wydajności wodoru nie podlega dyskusji, wciąż jednak problemem jest koszt jego produkcji, sieć przesyłowa, składowanie czy tankowanie w przypadku sektora transportowego. Według południowokoreańskiego Ministerstwa Nauki i Technologii (Ministry of Science and Technology) na obecnym etapie chodzi o redukcję kosztów produkcji tego paliwa z obecnych 6,7 $ do ok. 2,03 $ za 1 kg. Zapewnia to opłacalność wykorzystania wodoru w przemyśle, a przede wszystkim w transporcie: lądowym, morskim i powietrznym.

Południowokoreański miks energetyczny

Korea Południowa jest niemal w całości uzależniona od importu paliw kopalnych, jak węgiel, ropa naftowa czy gaz ziemny. W 2024 r. w produkcji energii elektrycznej udział ropy naftowej kształtował się na poziomie ok. 1%, węgla 28-30%, a skroplonego gazu (LNG) ok. 28%. O ile udział paliw kopalnych w produkcji energii elektrycznej jeszcze rok temu wynosił mniej więcej 59%, o tyle już w 2025 r. nastąpił ich wyraźny spadek poniżej 50%, co przypisać należy długotrwałemu procesowi dekarbonizacji, albowiem, zgodnie z danymi międzynarodowego think tanku Ember, udział węgla spadł w maju b. r. do poziomu 18,5%. Coraz wyraźniej przy tym rysuje się udział energii ze źródeł odnawialnych, jak energia słoneczna, która wzrosła w latach 2024-2025 z 8,7% do 9,5%, czy energia jądrowa z 33,6% do 36,2%. Warto zaznaczyć, iż w latach prezydentury Moona Jae-ina (2017-2022), pomimo dość kuriozalnych planów odchodzenia od tego typu źródła energii, nie nastąpił proces redukcji jej udziału w miksie energetycznym.

Obecna ekipa prezydenta Lee Jae-myunga, choć nie odnosi się entuzjastycznie do energii jądrowej, nie zajmuje jednoznacznie negatywnego stanowiska w odniesieniu do jej udziału w gospodarce Korei, promując jednocześnie jej eksport w postaci budowy elektrowni jądrowych i transferu technologii za granicę. Przykładem tego jest podpisany przez koncern Korea Hydro & Nuclear Power (KHNP) z Czechami kontrakt na budowę dwóch reaktorów APR-1000. Wciąż również rozwijany jest sektor fotowoltaiki i energii wiatrowej, których udział w 2024 r. wynosił ok. 10%. W polityce energetycznej dominuje zasada wypracowania opłacalności produkcji energii ze źródeł odnawialnych, by utrzymać konkurencyjność gospodarki koreańskiej i nie zdestabilizować obecnej równowagi energetycznej. Procesy wprowadzania nowych rozwiązań są długotrwałe i wymagają racjonalnego i stopniowego ich wdrażania, co ilustruje polityka wodorowa.   

Państwo i zarządzanie badaniami i produkcją wodoru

Pierwsze inicjatywy dotyczące wykorzystania wodoru jako źródła energii datują się jeszcze na późne lata osiemdziesiąte XX w. i wynikały z rządowej polityki wsparcia i finansowania projektów badawczo-rozwojowych. Przyspieszenie nastąpiło pod koniec pierwszej dekady XXI w. wraz z włączaniem się do procesu coraz większej liczby przedsiębiorstw sektora prywatnego i tworzonych przez nie centrów Research & Development (R&D), czemu towarzyszyła rosnąca rola państwa w kreowaniu zarządzania „polityką wodorową”.

W 2020 r. ukonstytuowała się tzw. Hydrogen Economy Committee of Korea (Koreański Komitet Gospodarki Wodorowej, HEC). Patronat państwa (niezależnie od opcji politycznej sprawującej władzę) jest kluczowym elementem innowacyjności i wsparcia, jakie udzielane jest rodzimemu przemysłowi. Ponadto w pracach udział bierze 8 ministerstw, spośród których do najważniejszych należą Ministry of Trade, Industry and Energy (Ministerstwo Handlu, Przemysłu i Energii, MOTIE), Ministry of Economy and Finance (Ministerstwo Gospodarki i Finansów, MOEF), Ministry of Science, Technology and ICT (Ministerstwo Nauki, Technologii, Informatyzacji i Komunikacji, MSIT), Ministry of Environment (Ministerstwo Środowiska, MOE), Ministry of Land, Infrastructure and Trade (Ministerstwo Ziemi, Infrastruktury i Handlu, MOLIT) oraz Ministry of Oceans and Fisheries (Ministerstwo Oceanów i Rybołówstwa, MOF).

Jest to wsparcie finansowe, ale przede wszystkim gospodarcze i polityczne polegające na popieraniu koreańskiego przemysłu tak w kraju jak i zagranicą. W konsorcjum do 2040 r. ma znaleźć się ponad tysiąc różnego rodzaju przedsiębiorstw i instytutów badawczych (najczęściej należących do przedsiębiorstw jako R&D) specjalizujących się w pozyskiwaniu energii wodorowej. Do 2040 HEC zamierza zrealizować plan produkcji ponad 6,2 mln. samochodów osobowych i ciężarowych oraz ponad 660 jednostek tankowania wodoru w samej Korei (obecnie jest ich zaledwie 14). Planuje się również uruchomienie miejskiej komunikacji wodorowej, co przekłada się na produkcję 40 tys. autobusów, 80 tys. taksówek oraz ponad 30 tys. samochodów ciężarowych. Strategia wodorowa polega więc na sprawnym i efektywnym zarządzaniu i kooperacji państwa z sektorem prywatnym. Plany rządowe przewidują zakup na aukcji przyjaznych dla środowiska energetycznych ogniw paliwowych. Do 2040 planuje podaż ogniw paliwowych zdolnych do wyprodukowania łącznie 8 gigawatów.

Ponadto rząd zamierza usprawnić system zaopatrzenia w gaz naturalny koncentrując się na jednostkach produkujących wodór. W gaz naturalny zaopatrywać je będzie Korea Gas Corporation, która będzie mieć prawo bezpośrednich dostaw gazu do wielkich producentów wodoru. Powstanie też indywidualny system cenowy na gaz naturalny wykorzystywany do produkcji wodoru. Tym samym zapewni to producentom wodoru import gazu po niższych cenach, co z kolei przełoży się na obniżenie o 30% materiałowych kosztów produkcji. Czasowo też zostanie obniżony podatek i opłata za gaz naturalny przeznaczony do wykorzystania jako napędu w pojazdach wodorowych.Tworzy się też specjalne strefy wodorowe, które będą otrzymywały wsparcie rządowe: Ansan, Ulsan, Jeonju, Wanju i Samcheok.

Rządowy projekt rozbudowy i rozwoju technologii wodorowej już na początku dekady lat dwudziestych doprowadził do zwiększenia funduszy z ok. 397 mln. $ (587,9 mld wonów) do ok. 540 mln. $ (797,7 mld. wonów) w roku 2021. Stworzona została Korean Hydrogen Energy Network (Kohygen), której zadaniem jest współpraca z władzami lokalnymi oraz przedsiębiorstwami prywatnymi w celu stworzenia w miastach sieci tankowania wodoru dla pojazdów użytkowych. Oficjalna inauguracja Kohygen odbyła się w lutym 2021. Cel nr 1 to utworzenie 35 takich stacji.

Koreańska Gospodarka Wodorowa (Hydrogen Economy Roadmap)

Została opracowana w 2019 r., a jej podstawowym celem jest produkcja czystej energii w ramach polityki ochrony środowiska i prewencji zmian klimatycznych na Półwyspie Koreańskim, przy założeniu dążenia do uzyskania suwerenności energetycznej. Jak dotychczas, nie będąc jedynym państwem forsującym energię wodorową (należą do nich m.in. USA, Australia, Indie, Japonia, UE, Chiny, Kanada i Wielka Brytania), Republika Korei od kilku lat forsuje projekty ewolucyjnej transformacji energetycznej, biorąc również pod uwagę kooperację międzynarodową. Działaniami wspierającymi proces transformacji gospodarki w stronę energii wodorowej są: uchwalony przez parlament w 2020 r. Hydrogen Economy Promotion and Hydrogen Safety Law, stanowiący podstawę prawną dla gospodarki wodorowej; Koreański New Deal (Nowy Ład), którego celem jest rządowe wsparcie dla mobilności wodorowej oraz tworzenie tzw. Hydrogen Power Cities (Miast wykorzystujących energię wodorową), co oznacza wyselekcjonowanie trzech miejscowości poddanych transformacji wodorowej, w których wodór będzie stanowić podstawowe źródło energetyczne.

Wydatki na badania i realizację strategii wodorowej w Republice Korei rosną z roku na rok. W 2021 r. wydano na ten cel 8,2 mld. USD podczas gdy do końca roku 2030 planuje się zwiększenie tej kwoty do ponad 20 mld. USD. Na przestrzeni dwudziestu lat planuje się zwiększenie produkcji energii wodorowej z 375,5 megawatów (2018) do 15 gigawatów w 2040 roku.

Władze koreańskie są przekonane, iż strategia wodorowa, a w ślad za nią gospodarka wodorowa, są przedsięwzięciami, z których nie ma odwrotu. Świadczy o tym finansowe zaangażowanie południowokoreańskichchaeboli, spośród których do liderów w tej dziedzinie należą SK Group (zainwestowane do 2030 r. 12 mld. USD), Hyundai Motor Group (7,2 mld. USD) oraz POSCO (6,5 mld. USD).

Istotnym elementem strategii wodorowej jest również poszukiwanie przez stronę koreańską partnerów na rynku światowym, nie tylko w charakterze importerów koreańskich produktów wodorowych, ale w celu stworzenia sieci kooperacyjnej w ramach tzw. International Partnership for Hydrogen and Fuel Cells in the Economy. Współpraca ta obejmuje również kooperację w dziedzinie technologicznej. Ponadto strona koreańska jest również zainteresowana kwestią produkcji, składowania, transportu, budową przedsiębiorstw wykorzystujących w produkcji energię wodorową, szerokim zastosowaniem paliwa wodorowego w różnych dziedzinach gospodarki, co stwarza dla partnerów, przede wszystkim amerykańskich i europejskich, możliwości rozwoju tego sektora energetycznego.

Hydrogen Mobility (Mobilność wodorowa) – Hyundai Motor Group

Hyundai Motor Group rozpoczął prace nad energią wodorową już w 2005 roku, znacznie wyprzedzając rządowe projekty. Powstał wówczas Mabuk Environmental Technology R&D Centre. Decyzja ta odzwierciedlała podejście zarząduchaebolu do innowacyjności, o czym świadczą słowa Honorowego Przewodniczącego Hyundai Motor Group Chunga Mong-koo:Nie przejmujcie się budżetem, pozwólcie młodym inżynierom tworzyć auta zgodne z ich marzeniami. Oszczędności nie mają sensu, jeśli sto razy tworzy się ten sam samochód. Ale jest naprawdę dobrze, jeśli spośród tych stu modeli jeden różni się od drugiego.

11 grudnia 2018 r. Hyundai Motor Group (produkcja aut Hyundai i KIA) ogłosił mapę drogową rozwoju automobilności wodorowej, dla której datą graniczną jest rok 2030. Produkcja aut wodorowych Nexo w 2022 r. wyniosła ponad 11 tys. sztuk, przy czym planychaebolu sięgają znacznie wyżej przewidując osiągnięcie mocy produkcyjnych na poziomie pół miliona sztuk rocznie do 2030 r. Wykorzystanie energii wodorowej w transporcie poza samochodami i autami ciężarowymi obejmuje również drony, przemysł okrętowy (napęd dla statków) oraz podnośniki.Chaebol mówi o tworzeniu tzw. Hydrogen Society (społeczeństwa wodorowego), które odgórnie będzie poddane procesowi stopniowo zwiększającej się konsumpcji tego typu energii. Rozwój produkcji środków transportowych wiąże się z rozwojem produkcji elektrycznych ogniw paliwowych (fuel-cell electric vehicle – FCEV), w których dochodzi do elektrolizy i wytworzenia energii wodorowej, której jedynym produktem ubocznym jest woda.

Tylko w dziedzinie transportowej strategia wodorowa pozwoli na utworzenie do 2030 r. ponad 50 tys. nowych miejsc pracy. Za jedną z przełomowych decyzji uznano decyzję spółki Hyundai Mobisco Co. o budowie fabryki ogniw paliwowych w Chungju, która w 2018 r. wyprodukowała 3 tys. ogniw, ale w ramach strategiichaebolu już w 2022 r. wyprodukowała ich ponad 40 tys., by przewidywać podwojenie ich liczby do 2030 r.

Ujawnienie przezchaebol własnej mapy drogowej, poprzedzające oficjalne ogłoszenie przez władze państwowe strategii narodowej w tej dziedzinie, świadczy o: świadomości znaczenia paliwa wodorowego dla rozwoju transportu w Korei i na świecie, efektywnych badaniach naukowych, zwłaszcza w centrach R&D i współpracujących z biznesem uczelniach (partycypacja w Radzie Wodorowej) oraz o możliwości jak najszybszego wejścia na rynki światowe przez Hyundaia, którego pozycję warunkuje również współpraca i wsparcie ze strony państwa. Jak dotychczas największym konkurentem Hyundai Motor Group jest japońska Toyota i Honda, jednak to właśnie Hyundai skupia ponad 60% produkcji i sprzedaży wodorowych ogniw paliwowych.

Hyundai produkuje Nexo hydrogen car – od 2018 - 2020 - 10,698 aut pasażerskich, w tym 8,908 w kraju, a 1,790 za granicą. W okresie styczeń–sierpień 2020 Hyundai sprzedał 3,987 Nexos w kraju i 775 wyeksportował. 10 ciężarówek wodorowych wyeksportował w lipcu 2020 do Szwajcarii – Xcient Fuel Cell, 40 dodatkowych do innych krajów europejskich, do końca 2025 miał wyeksportować do Europy 1,600 sztuk ciężarówek typu Xcient.

Plany zakładają zainwestowanie przez Hyundai Motor do 2030 r. w sektor R&D i produkcję aut wodorowych ponad 5 mld. $. Znacząca jest współpraca Hyundai Motor Group, która uruchomiła projekt Hyundai Hydrogen Mobility, HHM, który współpracuje ze szwajcarskim partnerem H2 Mobility Switzerland Association, w ramach którego konstruuje się i poddaje innowacjom auta ciężarowe Xcient. Hyundai obecnie jest dostawcą ogniw paliwowych dla zielonego wodoru. Od 2022 r. Hyundai Motor Group jest również obecny na rynku niemieckim oraz amerykańskim.  

W październiku 2024 Hyundai Motor Group zaprezentował najnowszy samochód Hyundai Initium (druga generacja Hyundai Nexo) wyposażony w ogniwa wodorowe (Hydrogen Fuel Cell Electric Vehicle, FCEV) będący jego sztandarowym produktem prowadzonej od lat polityki wodoromobilności.

Istotną innowacją jest również produkcja tramwajów wodorowych przez Hyundai Rotem. Zastosowana w tym wypadku technologia polega na transformacji pobieranego z powietrza przez pojazd tlenu i przetwarzaniu go na energię elektryczną. Co więcej, zamontowane filtry umożliwiają prowadzenie procesu oczyszczania wchłanianego przez pojazd powietrza.  W ciągu roboczogodziny tramwaj taki jest w stanie oczyścić i przekazać z powrotem do atmosfery ponad 170 kg czystego powietrza. Producent jest przekonany, że tramwaj taki pozbawiony jest pantografu, a w aspekcie zużycia energii jest znacznie bardziej wydajny.

Oczywiście rzeczywistość weryfikuje nazbyt optymistyczne założenia. Według Climate Ocean Research Institute (CORI) do 2030 r. dominującym elementem w Korei będzie produkcja aut elektrycznych (ok. 4,2 mln.), ponad dziesięciokrotnie przewyższająca produkcję aut wodorowych (ok. 300 tys.). Jednak proces wodoromobilności jest nie do powstrzymania, co nie oznacza spowolnień w niektórych dziedzinach.

SK Innovation – Hydrogen Energy

Strategia koncernu opiera się na osiągnięciu pozycji lidera na rynku koreańskim i międzynarodowym w dziedzinie produkcji, dystrybucji i konsumpcji energii elektrycznej pochodzącej z wodoru. Jest to budowa tzw. Wodorowego Łańcucha Wartości (Hydrogen Value Chain, HVC), w ślad za którym ma się tworzyć wodorowy ekosystem.

Obecnie w ramach SK Incheon Petroleum Plant przeprowadza się na skalę przemysłową technologię skraplania wodoru, który ma być bezpośrednio dostarczany do stolicy kraju – Seulu (chodzi o wybrane obiekty wykorzystujące wodór). W roku 2024 wyprodukowano ponad 30 tys. ton ciekłego wodoru. Wychodząc naprzeciw zapotrzebowaniu na konsumpcję energii wodorowej przez elektromobilność SK E&S otworzyło w 2023 r. pierwszą stację tankowania wodoru w prowincji Gyeonggi-do, która obsługuje ponad 120 autobusów miejskich dziennie. Ponadto we współpracy z LG Korea w miejscowości Daejeon uruchomiono stację paliwową zdolną do obsłużenia 90 aut pasażerskich dziennie.

Międzynarodowa współpracachaebolu SK zaowocowała podpisaniem 3 listopada 2023 r. porozumienia o współpracy pomiędzy SK E&S, Plug Power, państwowej koreańskiej korporacji K-Water oraz SK Plug Hyverse. Jego celem jest rozwój badań i wdrażanie ich wyników w sektorze zielonego wodoru (odnawialnego źródła energii pozyskiwanego z elektrolizy wody). Współpraca obejmuje wiele dziedzin biznesu jak rozwój urządzeń do produkcji zielonego wodoru oraz pozyskiwanie nowoczesnych technologii operacyjnych. 

POSCO – HyREX

Koreańskichaebol POSCO należy do jednych z światowych liderów produkcji stali. Wraz z Chinami, Indiami i Japonią Korea Południowa jest producentem aż 68% stali. Od kilku lat POSCO wdraża technologię HyREX, której zadaniem jest niemal zeroemisyjna technologia w skali globalnej.

Tradycyjny proces wytopu stali polega na wykorzystaniu wielkich pieców przy użyciu węgla jako źródła energii. W jej ramach przy wytworzeniu jednej tony stali emisja dwutlenku węgla do atmosfery sięga 1,85 tony. Wykorzystanie technologii HyREX, a więc zielonego wodoru, emisja ta zmniejszona jest do niemal zera, a jedynym produktem ubocznym jest para wodna. Zatem wykorzystując zielony wodór, POSCO zamierza do 2050 r. osiągnąć poziom produkcji stali z wykorzystaniem HyREX do ok. 5 mln. ton rocznie. Istotnym komponentem nowoczesnej produkcji stali przez POSCO jest innowacyjny proces wytopu stali FINEX, polegający na wykorzystaniu rozdrobnionej rudy oraz nieprzerabianego na paliwo węgla. Innowacyjność procesu polega na oszczędnościach kosztów operacyjnych sięgających 15%. Proces FINEX jest obecnie rozwijany w kooperacji z austriackim koncernem Primetals Technologies.

Plany POSCO obejmują również budowę testowych urządzeń z mocą produkcyjną ok. 1 mln. ton stali. Miejscem produkcji mają być zakłady w Pohang, przy czym przedsięwzięcie to jest finansowane zarówno z budżetu państwa oraz partnerskich stalowni, a celem jest popularyzacja technologii HyREX. Ogólnie zarząd POSCO podjął decyzję o zainwestowaniu 22 mld. USD w nowoczesną zeroemisyjną produkcję stali.

Projekt Hydrogen City

Rząd Republiki Korei wytypował również sześć miast testowych dla wykorzystania energii wodorowej w codziennym użyciu (głównie transport i mieszkalnictwo). Są nimi: Pyeongtaek, Namyangju, Dangjin, Boryeong, Gwangyang i Pohang. Decyzja zapadła w 2023 r. Wykorzystywany tu jest wodór niebieski (tzw. reforming parowy gazu ziemnego), który przy zastosowaniu metod przechwytu i składowania dwutlenku węgla umożliwi redukcję emisji od 50 do 90%.

Obecnie w fazie początkowej przeznaczono na ten projekt 193 mln. euro. Szczegółowo projekt zakłada stworzenie portów wodorowych jako specjalnego kompleksu produkcji niebieskiego wodoru w Pyeongtaek. Polega to na utworzeniu rurociągu wodorowego łączącego przedsiębiorstwo produkujące wodór z portem, stworzeniu baz transportowych i wytwórstwie ogniw paliwowych. Z kolei Namyangju ma być przykładem samowystarczalnego miasta jako jednego z centrów wodorowych, wyróżniającego się od innych miast. To właśnie tu mają być zainstalowane ogniwa wodorowe w mieszkaniach publicznych, biurach oraz centrach kulturalnych i sportowych. Z kolei w Dangjin i Boryeong mają być zainstalowane fabryki wytwarzające wodór z odpadków komunalnych i zwierzęcych. W Gwangyang wodór ma znaleźć zastosowanie w apartamentowcach, basenach i komunikacji miejskiej, a także w dronach. Pohang ma otrzymać również wodorowe stacje tankowania.

Dotychczasowe ośrodki pilotażowe, jak Ulsan, Asan i Jeonju, choć na mniejszą skalę, potwierdziły – według ocen rządowych – zastosowanie wodoru na szerszą skalę i wprowadzenie go do większych ośrodków miejskich. Dodatkowo postanowiono utworzyć tzw. Hydrogen Hubs.

Elektrownie wodorowe – Hydrogen Power Plants

Jednym z najbardziej flagowych przedsięwzięć w tej materii jest uruchomiona w 2021 r. Shinihcheon Bitdream Hydrogen Fuel Cell Hydrogen Power Plant w Incheon, której roczna produkcja energii elektrycznej pozyskiwanej z wodoru wynosi 78,96 MW. Wartością uboczną jej funkcjonowania jest roczny wskaźnik oczyszczania powietrza na poziomie 2,4 ton. Ponadto produktem ubocznym jest produkcja ciepłej wody wykorzystywanej do ogrzewania pomieszczeń. Planowane jest również jej wykorzystywanie do przeprowadzania elektrolizy w wysokiej temperaturze dla pozyskiwania paliwa wodorowego.

Kolejnym tego typu przedsięwzięciem jest podpisanie w kwietniu 2024 r. przez władze lokalne prowincji Jeollanam-do z pięcioma przedsiębiorstwami porozumienia o utworzeniu wodorowego klastra w Myodo, Yeosu, o wartości 2,9 mld. USD. Jego zadaniem jest produkcja wodoru oraz jego składowanie i transport, a także jego wykorzystywanie jako energii grzewczej. W projekcie biorą udział takie przedsiębiorstwa jak ECOLOG, North East Asia LNG Hub Terminal, Linde Korea, Hanyang Corporation. Według ECOLOG prowincja Jeollanam-do będzie produkować ze źródeł odnawialnych wodór zielony. Utworzona też będzie zamknięta obiegowa infrastruktura dla przemysłu wodorowego, dla której bodźcem jest utworzenie wodorowej sieci przesyłowej w Yeosu i Gwangyangu, które ma stać się miastem wodorowym.  

Lotnictwo wodorowe

Jedną z najprężniej rozwijających się gałęzi przemysłu wodorowego w Korei jest lotnictwo, a szczególnie na uwagę zasługuje sektor dronów. Koreańskim liderem w tej dziedzinie jest przedsiębiorstwo Hogreen Air, które w sierpniu 2024 r. zaprezentowało nowy typ drona o wysokiej prędkości i dalekim zasięgu, napędzanego paliwem wodorowym. Jako urządzenie z przeznaczeniem do wyspecjalizowanych misji zwiadowczych i rekonesansowych został on zaprojektowany do długich, bo sięgających czternastu godzin, lotów bez międzylądowania i tankowania, z możliwością przenoszenia ładunku do 10 kg. Jego zasięg został określony na ponad 6 tys. km, z możliwością permanentnego sterowania z jednego centrum dowodzenia. Dla porównania tradycyjne drony na baterie litowe mają maksymalny czas lotu od 10 do 30 minut.  

Badania w dziedzinie lotnictwa cywilnego wykazują zadziwiający postęp. W 2023 roku rozpoczęto realizację programu badawczego, którego efektem ma być wyprodukowanie zeroemisyjnego i napędzanego na wodór niewielkiego samolotu pasażerskiego (powietrznej taksówki). Przedsięwzięciu patronuje koreańskie Ministerstwo Nauki i Technologii (MOLIT).

W 2022 roku na mocy zawartego memorandum powstało konsorcjum złożone z Air Liquide, Airbus, Korean Air oraz Incheon Airport International Corporation, którego celem jest zbadanie możliwości wykorzystywania wodoru przez Incheon International Airport. W szerszym zakresie jego zadaniem będzie również zbadanie rozwoju koreańskiej infrastruktury portów lotniczych i skorelowanie jej z wykorzystywaniem energii wodorowej w lotnictwie cywilnym. Zadaniem Air Liquide jest dokonanie wnikliwej ekspertyzy dotyczącej łańcucha wartości wodoru (produkcja, skraplanie, składowanie i dystrybucja), Airbus ma zająć się kwestią obsługi naziemnej dla samolotów o napędzie wodorowym, a Korean Air – zanalizowaniem zarządzania obsługi naziemnej samolotów wodorowych i zarządzania samolotami. Lotnisko Incheon natomiast ma dostarczyć danych na temat planów rozwoju lotniska w tej materii wraz z charakterystyką ruchu lotniczego i jego dystrybucją pomiędzy terminalami (Incheon 1, A i B oraz Incheon 2).

Podsumowanie

Południowokoreańskie plany w dziedzinie rozwoju energii wodorowej są długofalowe i racjonalne, co nie wyklucza jednocześnie ich stałej weryfikacji i dostosowywania do realiów. Nie ma tu miejsca na ideologię czy realizację ambicji partii politycznych czy poszczególnych osób zajmujących wysokie stanowiska. Dekarbonizacji i poszukiwaniu nowych źródeł energii przyświeca zarówno cel ochrony środowiska, jak i suwerenności energetycznej, przy założeniu jej innowacyjności i racjonalności, mających sprzyjać, a nie kolidować z gospodarką. Chodzi o ich dostosowanie do realiów, a nie ich dopasowywanie do teoretycznych założeń, które weryfikują podlegające ciągłej fluktuacji realia.

Republika Korei jest w czołówce światowych liderów w kwestii rozwoju energii wodorowej. Ustanowienie daty końcowej jako 2050 oznacza, że Republika Korei będzie posiadać jedną z najnowocześniejszych i najlepiej rozwiniętych sieci tego typu energii współtworząc światowy miks energetyczny, w którym wodór może stanowić 10% ogólnej energii.

Patronat i kierownicza rola państwa, charakterystyczny dla koreańskiego systemu zarządzania, wraz z kooperacją ze strony przemysłu posiadającego własne R&D, pozwalają przypuszczać, że rozwój infrastruktury wodorowej, jak i jej znaczenia dla gospodarki kraju, wraz z przewidywanymi oszczędnościami, a także w aspekcie ochrony zanieczyszczenia środowiska i zeroemisyjności, jest traktowane jako jedno z bardziej znaczących przedsięwzięć.

Wnioski, jakie wypływają z badań CORI są jednoznaczne: nawet jeśli wodór nie stanie się wiodącym źródłem energetycznym (bo takiego wariantu nie można wykluczyć), to będzie jednym z podstawowych narzędzi dekarbonizacji, i prawidłowo zastosowany stanie się ważkim czynnikiem transformacji przemysłowej. Może odegrać rolę ważnego, strategicznego i racjonalnie wykorzystywanego zasobu.