Ukraina: Rosyjskie haubice jako działa szturmowe

Wojna na Ukrainie - raport specjalny Defence24.pl

Charakterystyka walk miejskich ma to do siebie, że strona atakująca mierzy się z przeciwnikiem korzystającym z zabudowy jako umocnień, co utrudnia jej działanie. Zabudowa jest więc niszczona, co powoduje ogromne cierpienia dla ludności cywilnej. Z punktu widzenia taktyki walka w silnie bronionym mieście wymaga niestandardowych rozwiązań, a jednym z nich jest użycie haubicy samobieżnej do prowadzenia ognia bezpośredniego (na wprost). Takie rozwiązanie jest mieczem obusiecznym dla załogi haubicy. Co prawda sa oni w stanie dzięki poteżnej sile ognia (amunicja kalibru 152,4 mm o wadze ponad 40 kilogramów) stworzyć zgrożenie dla każdego pojazdu strony ukraińskiej, włącznie z czołgami. Pozwala to na zacznące wsparcie ogniowe jednostek walczących w mieście.

Wiąże się to jednak z wystawieniem na ostrzał przeciwnika, a pancerz Akacji na poziomie 15-30 mm walcowanej stali nie stanowi pełnego zabezpieczenia nawet przed amunicją przeciwpancerną stosowaną w wielkokalibrowych karabinach maszynowych, nie mówiąc o granatnikach przeciwpancernych dowolnego typu. Bez odpowiedniego zabezpieczenia przez sojuszniczą piechotę może stać się ona bardzo łatwym celem. Niemniej jednak haubice samobieżne w praktyce konfliktów często stosowane są jako "działa szturmowe" i z taką sytuacją mamy do czynienia w Mariupolu.

2S3 Akacja to samobieżna armatohaubica produkcji radzieckiej, będąca odpowiednikiem wczesnych wersji amerykańskiego M109. Jej głównym uzbrojeniem jest zmodernizowana armatohaubica D-20 (D-22) kalibru 152,4 mm umieszczona we w pełni obracanej wieży. Całość osadowiona została na podwziu eksperymentalnego działa samobieżnego SU-100P. Stało się ono potem bazą dla bardzo wielu radzieckich pojazdów pancernych o bardzo szerokim zastosowaniu. Donośność przy zastosowaniu standardowej amunicji odłamkowo-burzącej wynosi 18,5 kilometra, przy zastosowaniu pocisku wspomaganego rakietowo zwiększa się ona do 24 kilometrów.