Trzy powody ataku na redakcję Charlie Hebdo

Po pierwsze: pokazuje siłę dżihadystów i słabość europejskiego mocarstwa. To komunikat: jesteśmy w stanie zaatakować niewiernych na ich własnym terenie i nic nam nie zrobią. Zaprezentowanie własnej siły nie jest bez znaczenia ponieważ nikt, nawet ekstremista nie chce wskakiwać na tonący okręt.  

Po drugie, ofiara zamachu nie wzbudza sympatii wielu muzułmanów, potencjalnej bazy werbunkowej ISIL. Represje wobec sprawców a zwłaszcza działania odwetowe (choćby francuskich środowisk nacjonalistycznych) będą sprzyjać realizacji celów Państwa Islamskiego. Choć trzeba zaznaczyć, że bezczynność władz będzie jeszcze gorsza bo ustawi dżihadystów w pozycji zwycięzców. Ponadto to właśnie ta bezczynność jest również przyczynąataku na Charlie Hebdo. Jeden ze sprawców zamachu był już bowiem zaangażowany w werbunek dzihadystów do Iraku i odsiedział za to tylko 1,5 roku a potem, jak widać nie pozostawał pod kontrolą służb specjalnych. Wiele organizacji, które uznawane są przez europejskie władze za reprezentację muzułmanów są jednocześnie traktowane jako terrorystyczne przez państwa muzułmańskie. Dotyczy to na przykład L'Union de Organisations Islamic de France, które znajduje się na liście organizacji terrorystycznych sporządzonej przez Zjednoczone Emiraty Arabskie.

Jest jeszcze trzeci aspekt ataku na redakcję Charlie Hebdo. ISIL poza Syrią i Irakiem działa też na innych frontach, w niektórych miejscach rywalizując i przejmując kontrolę nad bojownikami Al-Kaidy. Jednym z takich frontów jest Sahara, która przez lata stanowiła niezłe źródło dochodów dla dżihadystów. Pieniądze pochodziły z dwóch rodzajów aktywności: przemytu południowoamerykańskiej kokainy do Europy (we współpracy z kartelami południowoamerykańskimi, skorumpowanymi rządami afrykańskimi i mafią włoską–ta pozornie niewiarygodna współpraca i okrężny szlak przemytu przez porty Gwinei i Sierra Leone zostały ujawnione 2 lata temu przy okazji kryzysu malijskiego) oraz okupów z porwań. Niestety (dla dzihadystów) te źródła nieco przyschły, ale pojawiły się nowe możliwości w związku z dezintegracją Libii. Prezydenci Czadu i Nigru (oba państwa są muzułmańskie) w ostatnich dniach ostrzegali już nie tyle przed dżihadystami na południu Libii, ale przed ofensywą ISIL z Libii na terytorium Sahelu, gdzie Francja ma bardzo dużo interesów. Choćby kopalnie AREVA (uranu) w północnym Nigrze. Trudno się zatem dziwić, że Paryż zaczął się przygotowywać do interwencji militarnej w południowej Libii. Co prawda kilka dni temu prezydent Hollande stwierdził, że nie będzie jednostronnej interwencji, ale wkrótce potem prezydenci Nigru i Czadu wezwali Go do takiej operacji. Czy to przypadek, że uderzenie dżihadystów na Francję ma miejsce wówczas gdy Francuzi planują otworzyć kolejny front walki z ISIL (Paryż uczestniczy też w bombardowaniu pozycji ISIL pod Mosulem)?