Macron w Afryce: partnerstwo zamiast Francafrique [ANALIZA]

Dla Emmanuela Macrona Afryka od dawna jest priorytetem jego polityki zagranicznej. Trudno się temu dziwić zważywszy na interesy jakie Francja zawsze miała na tym kontynencie, a także rosnące wyzwania związane z przemianami politycznymi i demograficznymi. Logika zimnej wojny sprzyjała opieraniu się na lojalnych dyktatorach i przymykaniu oczu na łamanie przez nich praw człowieka, w zamian za lojalność oraz gwarantowanie postkolonialnych interesów. Do 1990 r. tylko w trzech państwach afrykańskich panowała demokracja, a alternatywą dla dyktatur opierających się na dawnych mocarstwach kolonialnych były ruchy komunistyczne jako proxy imperializmu radzieckiego. Problem w tym, że w Afryce resentymenty postkolonialne padają na podatny grunt i Afrykanie w dużym stopniu nie rozumieją prawdziwej natury zimnowojennej polityki sowieckiej na ich kontynencie, a co za tym idzie – również zagrożeń ze strony aktualnej ekspansji Rosji oraz Chin. Warto jednak zwrócić uwagę na to, że jest w tej percepcji pewna schizofrenia, gdyż ani Rosja ani Chiny nie są, w przeciwieństwie do Europy, atrakcyjnym celem migracji mieszkańców Afryki. Jest to poniekąd oczywiste ale równocześnie niezbyt logiczne ze strony mieszkańców Afryki.