Pływający transporter dla US Marines. „Budżet wymusza prostsze rozwiązania”

Podczas wystawy AUSA 2016 koncern BAE Systems ujawnił po raz pierwszy swoją propozycję w programie Amphibious Combat Vehicle 1.1. Jest ona oparta na konstrukcji włoskiego transportera Iveco SuperAV 8x8, ale ze wzmocnionym silnikiem o mocy 690 KM. Transporter charakteryzuje się maksymalną masą bojową rzędu 30,6 t (67,5 tys. funtów). Jego konstrukcja ma umożliwić uzyskanie wysokiego poziomu ochrony balistycznej i przeciwminowej, jest też od podstaw dostosowany do działań w środowisku sieciocentrycznym. Może przewozić do trzynastu żołnierzy, jego załogę stanowią trzy osoby. Według BAE Systems jest zdolny do pływania przy stanie morza do 3.

Obecnie wóz jest dostępny w wersji transportera piechoty, bo taki jest wymóg zamawiającego. Maksymalna prędkość po drodze to ponad 105 km/h, a w wodzie – 6 węzłów (11 km/h). Może on pokonać w wodzie 12 mil morskich (22 km), a następnie ponad 250 mil (więcej niż 400 km) na lądzie. Maksymalny zasięg po drodze wynosi ponad 520 km.

Transporter może pokonywać wzgórza o nachyleniu większym niż 60%, jego długość wynosi 8,9 m, szerokość 3,1 m, wysokość 2,8 m. Konkurentem pojazdu przedstawionego przez BAE Systems jest proponowany przez SAIC we współpracy z singapurskim ST Kinetics pojazd Terrex 2.

Czytaj więcej: Terrex - pływający transporter z Singapuru

Założeniem programu Amphibious Combat Vehicle jest pozyskanie – w dwóch transzach – pływających pojazdów bojowych, umożliwiających uzupełnienie i wymianę mocno starzejącego się parku wozów US Marines. Dotyczy to przede wszystkim gąsienicowych transporterów pływających AAV-7A1, ale w pewnym stopniu też transporterów LAV 8x8. W dalszym etapie programu mają zostać pozyskane technologie rozszerzające zdolności transportu US Marines z pełnego morza.

Pierwszy z pojazdów, oznaczony „1.1” ma zostać pozyskany w oparciu o istniejące technologie, przede wszystkim w wersji transportera piechoty. W założeniu ma to być wóz pływający, aczkolwiek wymóg transportu z okrętów oddalonych od brzegu nie został jednoznacznie zawarty. Pojazdy tego typu mają osiągnąć wstępną gotowość bojową w 2020 roku, a trzy lata później – pełną, co będzie oznaczało dostarczenie do USMC wszystkich 204 planowanych maszyn.

W wariancie ACV 1.2 planuje się uzyskanie zdolności do pływania na poziomie co najmniej odpowiadającym transporterom gąsienicowym AAV-7. Około 490 pojazdów ma zostać zakupionych do lat 2026-2028.

Z kolei ACV 2.0 to program rozwoju technologii, który ma doprowadzić do uzyskania zdolności do szybkiego transportu z pełnego morza na ląd, przy czym może ona powstać przez opracowanie transportera pływającego o odpowiednich parametrach lub też systemu pozwalającego na szybki przewóz „klasycznych” transporterów. Decyzje co do sposobu wprowadzenia zdolności, rozwijanej w ramach ACV 2.0 mają być podejmowane dopiero w przyszłej dekadzie.

Transportery AAV-7 w pierwszej wersji weszły do produkcji na przełomie lat 60. i 70. XX wieku. Miały zostać zastąpione przez dobrze opancerzone i silnie uzbrojone (m.in. w armatę 30 mm) gąsienicowe pojazdy budowane w ramach programu Expeditionary Fighting Vehicle, zdolne jednocześnie do prowadzenia działań desantowych. Program anulowano w 2011 roku przede wszystkim z uwagi na cięcia budżetowe. Transportery ACV 1.1, choć powstające na bazie nowoczesnych pojazdów w swojej klasie, mają być mniej skomplikowane i lżej uzbrojone od EFV.

Czytaj więcej: Zmodernizowany Bradley ujawniony. Koń roboczy „ciężkich” brygad US Army

Podobny los spotkał później również inny wóz bojowy – Ground Combat Vehicle, który miał zastąpić w US Army przede wszystkim BWP Bradley. W obydwu wypadkach amerykańskie siły zbrojne musiały zrezygnować z generacyjnie nowych ciężkich pojazdów bojowych, na rzecz modernizacji istniejących konstrukcji (Bradley) bądź zakupu prostszego i tańszego systemu (ACV).

To z kolei wywiera wpływ na poziom skuteczności działań i zmniejszenie lub brak efektu przewagi technologicznej, szczególnie w konfliktach o dużej intensywności i przy przeciwdziałaniu dobrze wyposażonego przeciwnika. Trudno jednocześnie liczyć na szybką poprawę w tym zakresie, zważywszy na obecną sytuację budżetową Pentagonu i „nawarstwienie” kosztownych programów modernizacyjnych w różnych rodzajach sił zbrojnych (w tym dotyczących broni strategicznej) niepewne otoczenie polityczne, a nawet sam czas potrzebny do wprowadzenia nowych systemów na uzbrojenie.