Przeciwrakietowe lasery dla myśliwców USAF

Prace nad podwieszanym systemem antyrakietowym są już na tyle zaawansowane, że jego pierwszy demonstrator ma być gotowy jeszcze w 2021 roku. Na razie rozesłano do różnych podmiotów zapytanie o informację - RFI (request for information), w której wyjaśniono, że poszukiwany jest system samoobrony oparty o laser średniej mocy (o kilkudziesięciu kilowatach), który byłby używany w pierwszej kolejności na ponaddźwiękowych samolotach piątej generacji (F-22 i F-35) oraz przyszłych statkach powietrznych.

Założeniem całego program oznaczonego kryptonimem „Tarcza” -SHiELD (self-protect high-energy laser demonstrator) jest zbudowanie demonstratora laserowego systemu samoobrony, który kształtem (właściwościami aerodynamicznymi i stealth), rozmiarami oraz wagą byłby dostosowany do najnowszych samolotów myśliwskich.

Przygotowywane jest więc prawdopodobnie rozwiązanie podobne do tego co proponuje koncern Northrop Grumman w swoim zestawie DIRCM (directional infrared countermeasure), w którym kierowaną wiązką laserową zakłóca się głowice pocisków naprowadzających się na podczerwień.

System SHiELD w odróżnieniu od DIRCM ma już korzystać z laserów większej mocy, która jest wystarczająca, by spowodować wybuch nadlatującej rakiety – również tej, która jest naprowadzana głowicą radiolokacyjną. Zakłada się, że układ laserowy nadający się do tego rozwiązania będzie gotowy do badań laboratoryjnych w 2017 r. Wtedy na zbudowanie gotowego do demonstracji prototypu potrzeba już około 4 lat.

Przypuszcza się, że wiele rozwiązań będzie można wykorzystać wspólnie, zarówno przez zespoły budujące działko laserowe (o mocy około 300 kW) przeznaczone np. na samoloty artyleryjskie AC-130J Ghostrider, jak i opracowujące system antyrakietowej samoobrony (o mocy około 100 kW). Tym bardziej, że w obu przypadkach mówi się o podczepianym zasobniku stealth i jako najbardziej perspektywiczne rozwiązanie wskazuje się nie laser chemiczny, ale zasilany elektrycznie.

Amerykanie podkreślają ogromne możliwości nowego rozwiązania. W tym przypadku działanie systemu samoobrony nie będzie ograniczone od zapasu pocisków lub np. flar, ale od energii dostępnej na pokładzie. Ta natomiast zależy jedynie od paliwa, które w razie konieczności można uzupełnić w locie. W przypadku amunicji takiej możliwości jeszcze nie ma. Dodatkowo cel atakowany jest z prędkością światła, co jest bardzo ważne przy zwalczaniu bardzo szybkich rakiet przeciwlotniczych, które najczęściej poruszają się z prędkością około 3 Mach.

Mówi się dodatkowo o zastosowaniu tego systemu nie tylko do samoobrony, ale również do operacji ofensywnych – szczególnie w odniesieniu do obiektów słabo opancerzonych – tzw. „miękkich” (np. łodzi sztywnodennych klasy RHIB, dronów latających czy samochodów terenowych – często wykorzystywanych przez terrorystów). Po uporaniu się z nadlatującą rakietą będzie można np. później zająć się unieszkodliwieniem samej wyrzutni.