Rosjanie z hybrydową artylerią na Ukrainie

Rosjanie już od dawna próbują tworzyć różnego typu improwizowane systemy uzbrojenia wykorzystujące środki bojowe wykorzystywane na okrętach (i nie tylko) używanych przez ich marynarkę wojenną. Przykładem tego mogą być np. wyrzutnie bomb głębinowych RBU-6000, rakiet A-22 lub armaty przeciwlotnicze 2M-3M. Teraz Rosjanie poszli w stronę klasycznej artylerii i stworzyli konstrukcję wykorzystującą m.in. lufę oraz zamek morskiej AK-130, którą to zespolono z m.in. łożem armaty M-46.

Co daje takie połączenie? Pod kątem donośności jest ona obniżona względem klasycznej M-46 i wynosi maksymalnie 23 km (w przypadku M-46 to 27,5 km przy użyciu standardowej amunicji i nawet 38 km przy zastosowaniu pocisków z gazogeneratorem). Daje jednak Rosjanom możliwość wykorzystania zmagazynowanych przez lata luf oraz pocisków wykorzystywanych na wielu typach okrętów. Tym samym pozwoli to na uzupełnienie strat w artylerii ciągnionej i odblokuje zapewne znaczne zasoby amunicji do nich. Będzie to wymagać przerobienia części zmagazynowanych M-46, jednak pozwoli na stworzenie mniejszej lub większej rezerwy luf i amunicji (którą ściąga się głównie z Iranu i Korei Północnej) do tych, których prace nie obejmą. Czy powstanie więcej tego typu hybrydowej artylerii?

M-46 to radziecka armata polowa kal. 130 mm produkowana w latach 1951-1971. Powstała na bazie armaty morskiej M-36 będącej na wyposażeniu okrętów wojennych czy fortyfikacji nadbrzeżnych. Produkowana była także m.in. w Chinach pod oznaczeniem Typ 59. Donośność jej określa się na 27,5 km przy użyciu standardowej amunicji i nawet 38 km przy zastosowaniu pocisków z gazogeneratorem. Dla porównania, wiele samobieżnych systemów artyleryjskich, jak 2S3 Akacja, charakteryzuje się znacznie mniejszym zasięgiem ostrzału, określanym na 18-23 km przy użyciu większości typów amunicji. Prędkość wylotowa pocisku w przypadku tej armaty wynosi około 900 m/s. Maksymalna szybkostrzelność to prawdopodobnie 6-7 strzałów na minutę.

W Indiach została ona posadowiona na podwoziu czołgu podstawowego Vijayanta (licencyjna indyjska odmiana Vickersa Mk.1) tworząc system artyleryjski M-46 Catapult. Armaty M-46 były powszechnie używane przez syryjską armię podczas wojny domowej w tamtym kraju, kilka z nich zostało posadowionych na dopancerzonych ciężarówkach 8x8 Mercedes-Benz 4140, tworząc improwizowaną samobieżną kołową armatoahubicę. Jej modyfikacja została wykorzystana w prototypowym radzieckim czołgu ciężkim IS-7. Obecnie armata ta jest używana przez m.in.: Rosję, Ukrainę, Chorwację, Iran, Indie, Libię, Syrię, Serbię, Irak, Egipt, Azerbejdżan czy Pakistan.