USA: testy operacyjne najnowszej generacji małych bomb

Rozpoczynające się testy bomb StormBreaker (nazwa ogłoszona w lipcu 2018 r.) są możliwe dzięki próbom dopuszczającym (Operational Test Readiness Review), które zakończyły się sukcesem wiosną 2018 roku. Badania są traktowane bardzo poważnie, ponieważ chodzi o kolejny rodzaj niewielkich bomb (stąd wcześniejsze oznaczenie SDB II - Small Diameter Bomb II), pozwalających lotnictwu na atakowanie celów poruszających się - i to w niesprzyjających warunkach atmosferycznych (również w pyle i kurzu).

Jest to możliwe dzięki trzymodowej głowicy bojowej, która w zależności od warunków operacyjnych daje pilotom możliwość dobierania jednego z trzech układów naprowadzania:

• poprzez aktywny radar milimetrowy;
• poprzez głowicę na podczerwień;
• poprzez półaktywny układ laserowy;

Dodatkowo zniszczenie celu może się odbywać z dużej odległości (około 100 km), co utrudnia działanie systemom przeciwlotniczym przeciwnika. Pomagają w tym rozkładane skrzydła bomby wydłużające lot oraz układ transmisji danych z nosicielem pozwalający na korygowanie toru lotu do fazy finalnej ataku, gdy włączany jest własny układ naprowadzania. Według specjalistów Raytheona: „bomby StormBreaker dzięki trzymodowej głowicy oraz układowi łączności danych zmienią pole walki, czyniąc niekorzystną pogodę nieistotną”.

Jak na razie bomby SDB II zostały przez koncern Raytheon zintegrowane (w kwietniu 2018 r.) na samolotach F-15E Strike Eagle wykorzystywanych w amerykańskich siłach powietrznych. W przyszłości mają one wejść również na uzbrojenie myśliwców 5. generacji F-35 i samolotów US Navy F/A-18E/F Super Hornet. Jednak liczba statków powietrznych, jakie będą przenosiły bomby StromBreaker będzie na pewno o wiele większa. Pod koniec 2017 roku stało się np. głośno o programie integracji przez koncern General Atomics Aeronautical Systems pierwszej generacji tego rodzaju uzbrojenia (bomb GBU-39B SDB) na bezzałogowcach MQ-9 Reaper. I to właśnie drony będą na pewno kolejnymi nosicielami StromBreaker/SDB II (GBU-53B).

Sprzyja temu fakt, że mamy tu do czynienia z uzbrojeniem niewiele ważącym (około 93 kg) i małych rozmiarów (długość 176 cm, średnica 15-18 cm). Przykładowo samolot F-15 może zabrać pod skrzydła i kadłub siedem zasobników dla czterech bomb GBU II każdy (w sumie 28 bomb). Automatycznie zwiększa to liczbę celów, jaka może być atakowana podczas jednego lotu przez jeden statek powietrzny. W ten sposób do realizacji każdego zadania potrzebna jest mniejsza liczba samolotów. Dodatkowo zmniejszają się niepożądane straty uboczne (jest to uzbrojenie o stosunkowo niewielkiej masie ładunku bojowego rekompensowanego dużą precyzją uderzenia) i ograniczane są koszty działania bojowego (jedna bomba ma kosztować od 130 do 230 tysięcy dolarów).