Polska kupiła bomby dla F-35

Precyzyjne bomby GBU-39/B Small Diameter Bombs (tzw. SDB I) to broń stworzona z myślą o umożliwieniu precyzyjnego rażenia licznych celów przez pojedynczy samolot. Masa bomby SDB I to zaledwie 110 kilogramów (z czego 90 kg stanowi ładunek wybuchowy). Może być ona podwieszana na specjalnych adapterach, po cztery pod jednym 910-kilogramowym punktem podwieszeń samolotu bojowego lub mocniejszym. Przykładowo samolot F-16 posiada takich punktów podwieszeń aż pięć (cztery podskrzydłowe i jeden podkadłubowy), a FA-50 trzy (dwa podskrzydłowe, jeden podkadłubowy). Oznacza to teoretyczną możliwość przenoszenia do 20 bomb SDB I przez pojedynczy F-16 i do 12 przez FA-50. Producentem jest Boeing.

Natomiast F-35A może przenosić w komorze uzbrojenia osiem SDB-1 (może więc wykonywać misje bojowe bez utraty własności stealth). Teoretycznie może przenieść kolejnych 16 na podwieszeniach zewnętrznych, czyli nawet do 24 egzemplarzy. Koszt pojedynczej bomby jest w 2025 roku szacowany na około 80 tys. USD za egzemplarz. Za tą cenę uzyskiwana jest zdolność do rażenia celów w odległości nawet około 100 km od samolotu z dokładnością do kilku metrów od celu (a czasem nawet jednego metra).

Bomba posiada powierzchnie sterowe korygujące jej lot i zwiększające zasięg. Otrzymują one wskazania dzięki inercyjnemu systemowi nawigacyjnemu INS i satelitarnemu GPS z modułem przeciwzakłóceniowym. Istnieje także wersja GBU-39B/B z dodatkowym półaktywnym naprowadzaniem laserowym, ale tej (na razie) Polska nie kupiła.

Zgoda Departamentu Stanu dotycząca możliwości sprzedaży bomb Polsce została wydana w maju 2025 roku. Dotyczy ona pakietu o wartości do 180 mln USD i obejmującego do 1400 bomb GBU-39/B Small Diameter Bombs (SDB-I); plus bomby szkoleniowe, zabezpieczenie techniczne, logistyczne i szkolenia. Zawarta z Agencją Uzbrojenia umowa ma wartość dwóch trzecich tej kwoty (120 mln USD) i dotyczy „kilkuset” bomb wraz z wyposażeniem dodatkowym. W polskich realiach bomby SDB-I będą przede wszystkim uzbrojeniem myśliwców F-35A i następnie F-16V. W praktyce jednak możliwa jest ich integracja z innymi maszynami, co potwierdzają doświadczenia Ukrainy, wykorzystującej je - oczywiście z wieloma ograniczeniami wynikającymi z „wojennej” integracji i starego płatowca - nawet na odpowiednio zmodyfikowanych MiG-29.