Kanada wybiera swojego Mustanga. Problemem nadmierna biurokracja

Kanadyjska armia wykorzystuje obecnie ponad 1100 lekkich pojazdów taktycznych LUVW SMP (zmilitaryzowany Mercedes-Benz G-Wagon) oraz około 1000 LUVM MilCOST (zmilitaryzowany Chevrolet Silverado), które są końmi roboczymi jednostek lądowych. Pomysł zakupienia ich następcy pojawił się po raz pierwszy w 2017 roku i trwał kilka lat w fazie analiz. Celem całego programu Light Utility Vehicle było pozyskanie nie tylko ich bezpośredniego zamiennika, ale takiego posiadającego lepsze cechy m.in. ochronne. Nacisk tutaj miał być położony na możliwość szybkiego montażu dodatkowego opancerzenia zapewniającego ochronę przed improwizowanymi ładunkami wybuchowymi, odłamkami oraz bronią ręczną. Teraz jednak jak informuje serwis CBC.ca sprawa ma zostać wreszcie doprowadzona do etapu realizacji pierwszego kontraktu wykonawczego.

Pierwotne założenia programu zakładały kupienie 1600 pojazdów do końca tego roku, jednak najpewniej nie są one już aktualne. Departament Obrony Narodowej Kanady poinformował wspomniany serwis informacyjny, że formuła zakupu zostanie podzielona na dwie fazy. Pierwsza zakłada kupno pojazdów typowo „roboczych” bez dodatkowego opancerzenia w liczbie 424 wozów za sumę około 45 mln dolarów. Jest to kwota dość niska wskazująca, na albo dużą rywalizację pomiędzy firmami na jej spełnieniu lub po prostu fiasko przetargu. Dopiero w drugiej umowie zostałyby zakupione wozy dopancerzone mające zastąpić wzmocnione LUVW SMP. Ogólny koszt programu wzrósł z dotychczas przewidywanych 255-499 mln USD do 750-1 mld USD.

Wśród oferentów do programu serwis wymienia się dwóch kanadyjskich producentów (Armatec Survivability i Roshel Smart Armored Vehicles) oraz amerykańskich (Oshkosh Defense oraz AM General). Można przypuszczać, że tym samym do przetargu oferowane zostaną jakie pojazdy jak Senator, JLTV/L-ATV oraz Humvee Sabre. W przypadku Armatec Survivability jest to firma dostarczająca pakiety opancerzenia, zatem sama nie może zaoferować własnego pojazdu…. jednak w postępowaniu udział swój zgłosiła firma GM Defense. Możliwe zatem, że mamy tutaj przykład kooperacji obu producentów, lub GM występuje tutaj samodzielnie.

Problemem jest jednak to, że wybór pojazdu ma odbyć się dopiero w przyszłym roku, zaś druga faza ma ruszyć nie wcześniej niż jesienią 2025. Rozpoczęcie dostaw w ramach pierwszej transzy zaplanowano na okres 2028-29, zaś drugiej dopiero na rok 2030. Jednak jak podkreśla samo ministerstwo obrony terminy mogą się zmienić. Tym samym wydawałoby się dość prosty program będzie realizowany przynajmniej 13 lat, licząc od jego początku. Rodzi to szeroką krytykę mediów i komentatorów, chociaż dla polskiego czytelnika wydaje się to dość znanym zagadnieniem. Jednym z powodów takiego długiego czasu realizacji ma być nadmierna biurokracja, która utrudnia wiele prostych działań, w efekcie czego zakup stosunkowo prostego pojazdu trwa latami.

JLTV (Joint Light Tactical Vehicle) to rodzina pojazdów opracowana przez firmę Oshkosh Defense na potrzeby programu pojazdu wielozadaniowego nowej generacji, mającego częściowo zastąpić obecnie używane przez U.S. Army i U.S. Marine Corps wielozadaniowe samochody terenowe HMMWV, które stanowią podstawowy model pojazdów tego rodzaju w obu tych formacjach. W związku z doświadczeniami konfliktów ostatnich kilkunastu lat i pomimo ciągłego uzupełnienia „floty” tych wozów zdecydowano się jednak na pozyskanie pojazdu nowej generacji. Pojazd ten może być wyposażony w szeroką gamę uzbrojenia, począwszy od karabinów maszynowych kal. 5,55/7,62/12,7 mm umieszczonych w otwartym stanowisku strzeleckim lub zdalnie sterowanym module uzbrojenia, poprzez wyrzutnie pocisków przeciwpancernych np. Javelin, kończąc na bezzałogowych systemach wieżowych wyposażonych w armatę automatyczną 30 mm.

Napęd pojazdu stanowi silnik Gale Banks Engineering 866T V8 (bazujący na General Motors Duramax L5P) o pojemności 6,6 litra i mocy 400 KM (298 kW) z którym sprzężono z 6-biegową przekładnią Allison 2500SP. Pozwala to na rozpędzenie go do prędkości maksymalnej 110 km/h przy masie własnej wynoszącej około 10 ton. Obecnie pojazdy tej rodziny są wykorzystywane przez takie kraje jak m.in. USA, Słowenia, Słowacja, Macedonia Północna, Litwa, Belgia, Brazylia, Rumunia oraz Izrael.

Senator to rodzina pojazdów opancerzonych 4x4 opracowanych przez kanadyjską firmę Roshel Smart Armored Vehicles, której pierwszy wariant zaprezentowano w październiku 2018 r. podczas wystawy AUSA w Waszyngtonie. Jego bazę stanowi zmodyfikowane podwozie Forda F-550. Pojazd cechuje się wysoką wytrzymałością na ostrzał z broni małokalibrowej, wzmocnionym dnem, możliwością zainstalowania systemu wieżowego, a także zdolnością dostosowania się do konkretnych zadań. Według producenta opancerzenie Senatora ma zapewniać ochronę balistyczną na poziomie 3 według STANAG 4569 oraz B7 zgodnie z normą EN 1522/23.

Pojazd jest dostępny w różnych nadwoziach, w tym dwudrzwiowym, czterodrzwiowym oraz wyposażonym w hydrauliczną rampę. Za napęd odpowiada 8-cylindrowy silnik wysokoprężny o pojemności skokowej 6,7 litra i mocy 330 KM. Sprzężono go z 6-biegową, automatyczną skrzynią biegów. W wariancie kołowego transportera opancerzonego pojazd może pomieścić do 12 żołnierzy, w tym kierowcę i dowódcę.

Wersja minoodporna (MRAP) posiada wzmocnione dno oraz konstrukcję kadłuba, które chronią żołnierzy na pokładzie przed wybuchem miny wypełnionej sześcioma kilogramami materiałów wybuchowych pod każdym z kół, oraz dnem pojazdu. Ten poziom odporności uzyskano m.in. dzięki ukształtowaniu kadłuba w kształcie litery V, co obecnie jest standardem w wielu typach pojazdów kołowych przeznaczonych dla armii. Przekładając to na normę STANAG 4569, to mowa odpowiednio o poziomie 2 oraz 3. Pojazd cechuje się wysoką wytrzymałością na ostrzał z amunicji 7,62 mm × 39, a dostępny jest w różnych układach i konfiguracjach drzwi (dwudrzwiowy, czterodrzwiowy, wersja wyposażona w rampę hydrauliczną), w zależności od misji i potrzeb zamawiającego.