Francois Hollande zaznaczył, że Francja nie zamierza wysyłać własnych żołnierzy do działań bojowych, ale wesprze jednostki irackie środkami artyleryjskimi. W tym zakresie istnieje wiele możliwości, gdyż Paryż może dysponować znacznymi nadwyżkami systemów wycofanych ze służby, ale nadal zdolnych do udziału w działaniach. Są to między innymi:

• Haubice 155 mm – ciągnione TRF1. Francuzi mogą zdecydować się na przekazanie irackim wojskom nadwyżkowych haubic ciągnionych typu TRF-1, kalibru 155 mm, z lufą o długości 39 kalibrów. Systemy artyleryjskie tego typu są zastępowane we francuskich siłach zbrojnych przez znacznie nowocześniejsze, samobieżne haubice Caesar na podwoziu kołowym, z lufami o długości 52 kalibrów. TRF1 nadal jednak zapewniają znaczną siłę ognia. Mogą prowadzić ogień pośredni na odległość do około 30 km (w wypadku zastosowania odpowiedniej amunicji).
• Haubice 155 mm – samobieżne AUF1. Innym środkiem artyleryjskim, który może zostać rozmieszczony w Iraku, są samobieżne haubice 155 mm AUF1, zdolne do rażenia celów na odległościach do 28 km (23,5 km przy użyciu standardowej amunicji). Są one osadzone na podwoziu czołgu AMX-30 i podobnie jak TRF1 są stopniowo zastępowane przez systemy typu Caesar. Czołgi AMX-30 były używane w czasie Operacji Pustynna Burza przeciwko siłom irackim.
• Moździerze 120 mm F1. Francuzi mogą również zdecydować się na przekazanie Irakijczykom moździerzy kalibru 120 mm typu F1. Są one zdolne do rażenia celów na odległościach 8 km przy zastosowaniu standardowej amunicji i około 13 km przy zastosowaniu pocisków z dodatkowym napędem. W stosunku do znacznej części moździerzy tego samego kalibru wyróżniają się gwintowanym przewodem lufy, co przyczynia się m.in. do zwiększenia zasięgu.
• Moździerze 81 mm. Inną możliwością jest przekazanie siłom irackim lekkich moździerzy stanowiących wyposażenie oddziałów piechoty, kalibru 81 mm. W zależności od użytej amunicji mają one zasięg maksymalny od 3,1 do 5,6 km.
• Armaty 20 mm F2. Siły zbrojne Francji mogą dostarczyć Irakijczykom jednolufowe armaty szybkostrzelne 20 mm, typu F2. Broń tego typu może być szczególnie użyteczna dla wsparcia lekkich jednostek, które dysponują relatywnie niewielką siłą ognia. Może zwalczać lekkie pojazdy, jest też bardzo skuteczna w rażeniu siły żywej. W podobnej roli są wykorzystywane też np. armaty rodziny ZU-23-2. Maksymalny zasięg (ogień bezpośredni) to około 2 km.

Jest bardzo mało prawdopodobne, aby Francuzi zdecydowali się na przekazanie Irakijczykom najnowszych z posiadanych systemów artyleryjskich, czyli haubic samobieżnych Caesar kalibru 155 mm czy wyrzutni LRU (zmodyfikowanych MLRS) – jedynie 13 tych ostatnich pozostaje w służbie, były używane bojowo w Mali. Natomiast spośród wymienionych wyżej środków najłatwiejszy byłby przerzut i przekazanie armat 20 mm, jak i moździerzy.

Warto też zauważyć, że już obecnie siły irackie dysponują pewną liczbą ciężkich systemów artyleryjskich. Dotyczy to nie tylko artylerii lufowej, ale i rakietowej (jak choćby popularnych systemów BM-21 Grad). Znacznie mniejszą liczbą ciężkiej broni dysponują natomiast jednostki Regionalnego Rządu Kurydstanu. Dotyczy to nie tylko artylerii, ale też na przykład przeciwpancernych pocisków kierowanych.

Kurdowie otrzymali od Niemiec pewną liczbę przeciwpancernych pocisków kierowanych Milan, które sprawdzają się na tamtym teatrze działań bojowych. Rakiety tego typu w zależności od wariantu dysponują pojedynczymi ładunkami kumulacyjnymi bądź tandemowymi (Milan 2T i Milan 3), ale w warunkach irackich sprawdzają się starsze wersje. Są one używane np. do zwalczania samochodów wyładowanych materiałami wybuchowymi, używanych przez zamachowców-samobójców Daesh. Zasięg tych rakiet to 2 km, sterowanie odbywa się przewodowo, wyrzutnie z systemem MIRA dysponują termowizyjnym systemem celowniczym. Pociski Milan są używane we Francji i mogłyby zostać przekazane do Iraku, na brak skutecznej broni ppanc narzekają szczególnie siły kurdyjskie.

Oprócz dostaw systemów artyleryjskich, Francuzi zapowiedzieli też ponowne wydzielenie grupy lotniskowca Charles de Gaulle do działań przeciwko terrorystom. Operacje mają rozpocząć się jesienią, udział w nich wezmą przede wszystkim myśliwce Rafale. 

Należy też pamiętać, że walczące z Daesh jednostki Syryjskich Sił Demokratycznych są często w bardzo złej sytuacji sprzętowej. Brakuje im nawet podstawowego wyposażenia ochronnego - hełmów, czy kamizelek kuloodpornych. Wreszcie, w celu długookresowej stabilizacji Iraku i Syrii konieczne będzie udzielenie szeroko zakrojonej pomocy humanitarnej. Obecnie położenie ludności na terenach, które jeszcze niedawno pozostawały pod panowaniem IS, jest w wielu wypadkach bardzo trudne, co może prowadzić do pojawienia się tendencji fundamentalistycznych.