Francja współfinansowała budowę brytyjskich lotniskowców

Negocjacje, które rozpoczęły się w 2005 roku doprowadziły do podpisania rok później przez prezydenta Francji Jacquesa Chiraca i premiera Wielkiej Brytanii Tony Blaira umowy o współpracy obronnej. Zakładała ona m.in. francuski współudział w pracach nad dwoma lotniskowcami brytyjskimi - przede wszystkim w ich wczesnej fazie rozwoju. Wiązało się to m.in z koniecznością wpłacenia swoistego „wpisowego” w wysokości 82 miliona funtów (około 102 milionów euro), sumy która według obecnych szacunków została później podwojona.

Pieniądze wydane na projekt lotniskowców HMS „Queen Elizabeth” i HMS „Prince of Wales” zostały zaksięgowane, jak to później określono w prasie: „małymi literami”, ale sprawę wydobyła w tym tygodniu na światło dzienne francuska „policja finansowa” czyli „Cour des comptes” w swoim rocznym sprawozdaniu.

Skąd ta francuska „rozrzutność”?

Teraz w Paryżu tłumaczy się współudział w finansowanie brytyjskich okrętów chęcią zbudowania na bazie tej współpracy drugiego francuskiego lotniskowca. Francuzi byli bowiem od lat przyzwyczajeni do posiadania dwóch tej klasy okrętów. Tak było w przypadku pary bliźniaków: „Clemenceau” i „Foch” i tak miało być w przypadku „Charles de Gaulle” i „Richelieu” (?)...

Argument zapewnienia gotowości francuskiego lotnictwa morskiego do działań nawet wtedy, gdy „Charles de Gaulle” stanie w remoncie przemawiał szczególnie do prezydenta Jacquesa Chiraca, który ostatecznie uruchomił program francuskiego lotniskowca przyszłości w 2004 r.

Ale brytyjsko – francuska współpraca jednak dziwi i to z kilku powodów. Po pierwsze już wtedy było mało prawdopodobne ze względów budżetowych, by Francja mogła sfinansować budowę drugiego lotniskowca, tym bardziej, że nie udało się to przez 5 lat od momentu wprowadzenia do linii „Charles de Gaulle” w 2001 r. Po drugie Brytyjczycy poszli zupełnie inną drogą niż Francuzi i zbudowali okręty z napędem klasycznym i to przystosowane dla samolotów o skróconym starcie i pionowym lądowaniu. Tymczasem „Charles de Gaulle” to klasyczny lotniskowiec z napędem atomowym i standardowym lądowiskiem z katapultami i linami hamującymi. Tak więc współpraca techniczna niewiele dawała Francuzom.

Teraz Paryż liczy straty i płaci dalej, ale za co innego

Kiedy w 2008 r. prezydent Nicolas Sarkozy zarzucił plany budowy drugiego francuskiego lotniskowca oszczędzając jednym podpisem 3 miliardy euro okazało się, że francuski podatnik wydał na brytyjskie okręty w okresie od 2006 do 2007 r. ponad 214 milionów euro: 102 miliony euro jako „wejściówka” do programu i 112 milionów euro w przemysłowych kontraktach, które teraz okazały się dla Francji zupełnie bezużyteczne.

Pomimo tych złych doświadczeń Francja nie przerywa jednak współpracy z Wielką Brytanią w budowie innych systemów uzbrojenia o czym świadczy chociażby podpisane ostatnio porozumienie pomiędzy Davidem Cameronem i prezydentem Francji François Hollande o wspólnej budowie bezzałogowego samolotu bojowego.

Prasa drwi sobie teraz z rządu francuskiego proponując, by zaczął on starania przynajmniej o zmianę nazwy jednego z brytyjskich lotniskowców na HMS „Napoleon Bonaparte”. Bardziej złośliwi twierdzą, że jeszcze lepszą nazwą byłby HMS „Pierre-Charles-Jean-Baptiste-Silvestre de Villeneuve”, by przypomnieć francuskiego admirała, który przez nieumiejętne dowodzenie doprowadził do klęski pod Trafalgarem.