Rosyjscy spadochroniarze otrzymają nowe pojazdy specjalne

Prace nad kołowym pojazdem dla rosyjskich spadochroniarzy prowadzono od listopada 2015 roku pod nadzorem dowództwa wojsk powietrznodesantowych (WDW). Już na początku założono, że bazą docelowego rozwiązania będą lekko opancerzone samochody „Tajfun”, wyposażone dodatkowo w specjalne moduły bojowe. Było to zgodne z dwoma głównymi wymaganiami: zapewnieniem zdolności do pokonywania bardzo trudnego terenu oraz ochroną transportowanych spadochroniarzy przed ogniem broni strzeleckiej i minami (prawdopodobnie określonym na poziomie 5. według norm rosyjskich).

W ramach pracy rozwojowej „Tajfun-WDW” zbudowano doświadczalny pojazd kołowy, przystosowany do zrzutu ze spadochronem, obecnie testowany na specjalnych torach oraz poligonach. W przypadku pomyślnego zakończenia prób, jego produkcja seryjna zacznie się w 2019 roku.

Czytaj też: Rosjanie testują wozy bojowe BMD-4M

Nieliczne zdjęcia z prowadzonych prac wskazują, że powstały dwa prototypy, różniące się przede wszystkim zamontowanymi na dachu modułami bojowymi. Pierwszy z nich to lekka wieża uzbrojona w działko 30 mm, sprzężony z nią ciężki karabin maszynowy, wyrzutnie granatów dymnych oraz blok obserwacji optoelektronicznej (rosyjskie media przypuszczają, że chodzi o moduł bojowy opracowany przez instytut badawczy CNII „Buriewietnik” z Niżnego Nowogrodu).

Drugi moduł (widoczny na zdjęciu) jest jak na razie prezentowany jako zamknięty blok metalowy. W obu przypadkach systemy zabezpieczające umieszczone zostały w obudowanej kolumnie, ciągnącej się w przedziale desantu od dachu do podłogi pojazdu.

Sam pojazd otrzymał nazwę K4386. Rosjanie odeszli więc od tradycyjnego oznaczania swoich samochodów (KamAZ 4386), prawdopodobnie chcąc oddzielić produkcję cywilną „Kamskowa awtamabilnowo zawoda” od produkcji wojskowej – prowadzonej przez zależną od KamAZ spółkę OAO „Riemdiziel” z Tatarastanu.

W odróżnieniu od wcześniejszych wersji pojazdów rodziny „Tajfun”, samochód opracowany dla WDW został pozbawiony ramy. Dzięki temu stał on się lżejszy o dwie tony od powszechnie wykorzystywanego pojazdu opancerzonego K53949. Wewnętrzne, najcięższe wyposażenie (np. układ napędowy) zamiast na ramie jest montowane w amortyzowanej, specjalnej klatce-korpusie z wydzieloną przestrzenią dla załogi i desantu.

W odpowiednio rozmieszczonych otworach obudowy zainstalowano szkło pancerne zapewniające żołnierzom obserwację drogi i otoczenia bez ryzyka urazu od ognia broni strzeleckiej. Zachowano sprawdzony już kształt pojazdu, zmodyfikowany jedynie z powodu rezygnacji z ramy. Komora silnika jest chroniona z przodu przez płytową maskownicę – „grill”, a z boku pochylonymi płytami pancernymi, do których podłączone są nadkola.

Ładunek jest układany w specjalnych niszach umieszczonych nad bocznymi zbiornikami paliwa oraz w części rufowej komory załogowej. W ten sposób stworzono „korytarz”, który spadochroniarze wykorzystują do opuszczenia pojazdu (poprzez tylni, jednodrzwiowy właz otwierany na lewą stronę). Mogą oni również korzystać z luku umieszczonego w górnej części korpusu. Swoje drzwi do wyjścia mają dodatkowo obaj członkowie załogi.

Czytaj też: Pojazdy IVECO "Ryś" w elitarnej dywizji powietrznodesantowej

„Tajfun-WDW” jest najprawdopodobniej napędzany silnikiem diesla o mocy 350 KM, który jest produkowany w Rosji na licencji amerykańskiego koncernu motoryzacyjnego Cummins. Pozwala on na rozpędzenie tego jedenastotonowego pojazdu do prędkości 105 km. Zastosowano, oczywiście, napęd na cztery koła. Zapas paliwa ma pozwolić na pokonanie trasy o długości ponad 1200 km.

Rosjanie zadbali o bezpieczeństwo spadochroniarzy nie tylko poprzez zastosowanie osłon balistycznych, ale również wprowadzając specjalnie amortyzowane fotele oraz chwyty montażowe na całe przewożone, indywidualne wyposażenie oraz broń.