Pionki na wielkiej szachownicy. Recenzja książki "Zakładnicy piekła".

Artykuł sponsorowany

"Zakładnicy piekła", druga książka Marcina Szymańskiego, została podzielona niejako na dwie części. Pierwsza to kontynuacja historii dowódcy grupy batalionowej w Afganistanie zawartej w "Na sprzedanej wojnie", a także odsłona polskiego piekiełka w iście kafkowskim stylu. Mówi się, że kto był w wojsku ten się w cyrku nie śmieje. I potwierdzenie tego znajdziemy w opisanej przeprawie autora z "dzielną panią prokurator" z Prokuratury Wojskowej wspomaganą przez Żandarmerię Wojskową.

Druga to już zupełnie coś innego. Pod koniec zmiany, a także po powrocie z Afganistanu, Marcin Szymański miał tego miejsca serdecznie dość. Zachorował jednak na "chorobę", na którą zapada sporo "misjonarzy" - "Kto raz poleciał, będzie chciał wrócić". I tak pewnej sylwestrowej nocy, wraz z dwoma kolegami weteranami, postanawia znów udać się pod Hindukusz.

Tym razem jednak ma być inaczej. Ma dowodzić z pokładu Gwiazdy śmierci, bez narażania się na niebezpieczeństwo i kontakt z "lokalsami". Jeśli jednak coś może pójść nie tak, to na pewno pójdzie. Pewnego dnia odwiedza go dwóch Amerykanów. W jego ręce trafia koperta, która zmienia wszystko. I od tego punktu zaczyna się właściwa część historii opisanej w "Zakładnikach piekła". Historii, która rzuca zupełnie nowe światło na konflikt w Afganistanie.

Wojna, która do tej pory była raczej czarno-biała, nabiera nowych kolorów. Niestety głównie odcieni szarości. Wszystko za sprawą bohaterów, których autor spotyka na swojej drodze. Oficerów sztabu afgańskiej armii i oficerów NATO, pracownika CIA ds. walki z korupcją, czy prawniczki, major Castillo.

Tych pierwszych wraz z autorem poznajemy dzień po dniu, strona po stronie. Zaczynamy rozumieć, a nawet lubić. Zaczynamy im kibicować w walce o "normalność" zanurzając się w ich życie rodzinne i sposób myślenia. Drudzy walczą z bezsilnością i systemem. Czy jednak nie jest to walka z wiatrakami? W końcu gdzieś tam z tyłu głowy pozostaje myśl, że dobrze wiemy jak to się zakończyło. Dramatyczne sceny z lotniska w Kabulu w sierpniu 2021 roku obserwował cały świat.

Czy jednak mogło zakończyć się inaczej? Po lekturze "Zakładników piekła" zapewne dojdziecie do wniosku, że nie. Dla nas to była wojna NATO z talibami. Dobra ze złem. Dwóch skrajnych biegunów. Sytuacja była jednak dużo bardziej złożona. Jeden z bohaterów, pułkownik Quasim, porównuje to do jednoczesnej gry na kilku szachownicach z różnymi przeciwnikami:

"W Afganistanie gramy na kilku szachownicach z kilkoma graczami, którzy zmieniają strony: raz są z nami, raz przeciwko nam, czasem grają przeciwko sobie nawzajem, a czasem w sojuszu przeciw wszystkim innym. Dla was ważni są talibowie, wojna z terrorem to tylko jedna z plansz, Marcin. Swoją grę prowadzą tu Pakistan, Iran, Indie, coraz częściej pojawiają się Chińczycy. Wciąż grzebią w naszych sprawach Rosjanie, Uzbecy. Każdy chce tu coś uzyskać, ubić swój interes, rozegrać grę na własnych zasadach. Afganistan leży na szlaku przerzutowym dóbr i surowców. Tutaj krzyżują się drogi wschód–zachód i północ–południe. Tu grają rządy, wywiady, handlarze narkotyków, terroryści..."

W tym wszystkim są zwykli ludzie z prowincji, którzy muszą się dostosować lub zginąć. Mieszkańcy Kabulu, którzy marzą o życiu bez strachu oraz lepszej przyszłości dla swoich dzieci. Przybysze z "zachodu", którzy próbują zaszczepić swoje zasady oraz politycy i landlordowie, którym zależy tylko na władzy i bogactwie.

"Zakładnicy piekła" zmieniają optykę na to co wydarzyło się w Afganistanie. Pozostawiają przy tym dojmujący smutek i świadomość, że jesteśmy tylko małymi pionkami na wielkiej szachownicy. Jest to pozycja absolutnie godna lektury i warta uważnego przeczytania oraz refleksji. Czy nasza "normalność", o którą walczyliśmy jest dana raz na zawsze? Czy też może pewnego dnia sami staniemy się "zakładnikami piekła"?

Damian Łukasiewicz

Artykuł sponsorowany