Po zamontowaniu radaru Artisan 3D Brytyjczycy faktycznie zakończyli budowę głównego systemu obserwacji technicznej lotniskowca HMS „Queen Elizabeth”. W jego skład wchodzi jeszcze trójwspółrzędny radar dalekiego zasięgu S1850M, który zainstalowano w listopadzie 2013 r. na maszcie przedniej „wyspy” (nazwa bloku nadbudówek wznoszącego się ponad lądowiskiem). Taki sam radar jest również wykorzystywany na najnowszym brytyjskim niszczycielu typu 45.

Zadaniem stacji S1850M na lotniskowcu HMS „Queen Elizabeth” jest wstępne wykrywanie obiektów powietrznych i ich ewentualne przekazywanie dla radaru Artisan 3D (gdy zaczną się zbliżać do okrętu).

Brytyjczycy bardzo chwalą możliwości stacji Artisan 3D. Wskazują m.in., że jest to radar:

• zdolny do jednoczesnego śledzenia ponad 800 obiektów znajdujących się w odległości od 200 m do 200 km;
• zdolny do wykrywania obiektów wielkości piłki tenisowej, poruszających się z prędkością trzykrotnie większą niż dźwięk z odległości ponad 25 km;
• odporny na zakłócenia radioelektroniczne;
• z anteną o wadze mniejszej niż 700 kg w osłonie wykonanej z włókna węglowego – takiego samego jakie jest wykorzystywane w pojazdach Formuły 1.

Głównym zadaniem stacji Artisan 3D będzie zarządzanie ruchem lotniczym i zapewnienie załodze lotniskowca świadomości sytuacyjnej, pozwalającej na kontrolowanie otaczającej okręt przestrzeni powietrznej i morskiej (radar ma również możliwość wykrywania obiektów nawodnych).

Możliwości to już zostały sprawdzone w działaniu, ponieważ taką samą stację otrzymały wcześniej również fregaty typu 23. Wtedy też po raz pierwszy wykorzystano radary Artisan 3D do kierowania ruchem lotniczym. Stacja ta sprawdziła się również na fregatach jako radar wstępnego wykrycia, zapewniając z odpowiednim wyprzedzeniem informacje o zbliżających się statkach powietrznych.

Radar Artisan 3D został zaprojektowany i jest produkowany w zakładach BAE System w Cowes, Chelmsford i Portsmouth. Przygotowania i testy przed zamontowaniem tego radaru na lotniskowcu HMS „Queen Elizabeth” zajęły dwa i pół roku. Badania były prowadzone wspólnie z przedstawicielami brytyjskiego ministerstwa obrony.

By zapewnić w miarę realne warunki do testów i znaleźć najbardziej optymalne rozwiązania konstrukcyjne, w zakładach w Cowes wykonano pełnowymiarową funkcjonalną makietę tylnej „wysepki” lotniskowca. Dzięki niej można było dokonać wstępnej integracji radaru z okrętowymi systemami kierowania walką, które mają być również na wyposażeniu obu okrętów typu Queen Elizabeth. Prawdopodobnie zweryfikowano również wymagania związane z kompatybilnością elektromagnetyczną.