Czas wyzwań przed Polską czyli co nas czeka w 2023 r.

Na początku 2022 r. zostaliśmy postawieni jako Polska i jako członek NATO w zupełnie nowej sytuacji strategicznej. Oczywiście, stało się tak w kontekście rosyjskiej pełnoskalowej agresji na Ukrainę z lutego 2022 r. Można mówić wiele czy taki scenariusz był rozważany w przestrzeni Zachodu w sposób odpowiedni i czy można było postąpić inaczej, zapobiegając wojnie. Lecz w żadnym razie rozważania odnoszące się do lat ubiegłych nie powinny obecnie stanowić kluczowego kierunku działania, także w sferze analitycznej. Bowiem, najprawdopodobniej to właśnie nowy rok 2023 stawia przed nami wbrew pozorom o wiele większe wyzwania i odnoszą się one bezpośrednio również do Polski.

Opadające emocje w żadnym razie nie współgrają z rosnącym cały czas przekonaniem, że Kreml zamierza kontynuować wojnę w kolejnych dniach i miesiącach, kosztem większej mobilizacji sił i środków. A przede wszystkim, Rosja wykazała, że jest państwem rozbójniczym czy wręcz terrorystycznym, skłonnym do zabijania cywili w Ukrainie, atakowania infrastruktury krytycznej, nie mówiąc o pogardzie dla własnych żołnierzy. Stąd też, w kolejnych miesiącach staniemy przed problemem w pewnym sensie racjonalizacji podejścia do kilku kluczowych wyzwań w zakresie naszego bezpieczeństwa i obronności.

Przede wszystkim, właśnie jako Polska musimy nadal prowadzić politykę ukierunkowaną na wspieranie wysiłku koalicyjnego w zakresie pomocy walczącej Ukrainy. Jest to wyzwanie zarówno stricte polityczno-wojskowe, ale też społeczno-medialne. Szczególnie, że w tle wojny rodzą się pytania o stabilność gospodarki, czy wysuwane na razie dość delikatnie sugestie, że może należy naciskać na swoisty pokój za wszelką cenę. Stąd też, Polska tak doświadczona historycznie, a przede wszystkim posiadająca dość trzeźwą ocenę Kremla i jego postępowania musi uzbroić się w instrumentarium do budowania porozumień z innymi sojusznikami.

Sytuację może ułatwić potencjalne zakończenie akcesji Szwecji i Finlandii do NATO, a więc państw których obecność w tym sojuszu obronnym jest wręcz strategicznym wzmocnieniem naszego bezpieczeństwa regionalnego. Jednocześnie, należy widzieć to zagadnienie wraz z procesem zmian zachodzących w aspekcie wzmacniania wschodniej flanki NATO i przygotowywania własnego potencjału obronnego. W tym ostatnim przypadku, już teraz Polska zarysowała bardzo ambitne plany zbrojeń, ale też reformy podejścia do szkolenia rezerw. Wszystkie zapowiedzi, programy i założenia będą rewidowane w kolejnych miesiącach tego roku i to w przypadku wysokiej niepewności, co do rozwoju sytuacji nie tylko w Ukrainie, ale też na Białorusi.

Rosjanie wykazali, że są państwem politycznie i wojskowo nieprzewidywalnym, a niestety dysponującym zdolnością do długotrwałej i kosztownej dla Europy wojny napastniczej. Co więcej, Kreml cały czas starać się będzie rozbijać Zachodów, użytkując narzędzia nacechowane wywoływaniem podziałów, tworzeniem napięć i wzmacnianiem np. teorii spiskowych. Dotyczy to w równym stopniu państw Europy Zachodniej, jak i Europy Środkowej i Wschodniej. Tak ważne jest więc pracowanie nad utrzymaniem spójności czterech filarów naszego bezpieczeństwa czyli samodzielnych zdolności obronnych we wszystkich domenach wraz ze zmianą podejścia do zasad tworzenia obrony powszechnej. Utrzymanie zdolności do wspólnotowego i sojuszniczego działania UE oraz NATO. I zdolność do całościowego, spójnego podejścia do współpracy wojskowo-politycznej ze Stanami Zjednoczonymi.

Czas wyzwań ciągle przed nami, a 2023 r. powinniśmy traktować jako kolejny okres sprawdzenia naszych możliwości do uzyskiwania konsensusu względem kluczowych wątków jeśli chodzi o bezpieczeństwo i obronność. Szczególnie, że przed nami kampania wyborcza i to prowadzona w warunkach ciągłego zagrożenia ze strony rosyjskiej polityki względem Ukrainy, ale i całej Europy.