Kolejne rosyjskie Piony i Hiacynty jadą na front

Rosjanie od wielu miesięcy ściągają masowo ze swoich składnic sprzętowych różnego typu uzbrojenie w celu uzupełnienia strat w jednostkach walczących na Ukrainie. Do ich transportu najczęściej wykorzystywana jest kolej, dzięki której dość sprawnie jest ono przemieszczane przez setki kilometrów wewnątrz Federacji Rosyjskiej. Jeden z takichwłaśnie transportów został nagrany. Na filmie widzimy zróżnicowane pojazdy wojskowe pochodzące zapewne ze składnic i zakładów remontowych.

Na filmie widzimy m.in. samobieżne armatohaubice 2S5 Hiacynt-S, wozy dowodzenia wykorzystujące transportery MT-LBu, ciężkie działa samobieżne 2S7 Pion/Małka, czołgi T-80BW, samochody ciężarowe Ural-4320, wozy dowodzenia i łączności BMP-1KSh, transportery opancerzone BTR-70/80 (nieokreślony wariant specjalistyczny). Tym samym jest to transport pojazdów o różnych funkcjach, co wskazuje na systemowe uzupełnienie strat. Elementem trochę niepasującym są czołgi T-80BW, które obecnie raczej są modernizowane do wersji T-80BWM przed wysłaniem do jednostek. Niewykluczone, że pochodzą one nie z magazynów, ale z jednostek wojskowych lub nagranie pochodzi sprzed wielu miesięcy.

2S7 Pion to radziecka ciężka armata samobieżna wprowadzona do służby w 1976 roku. Później trafiła do Czechosłowacji i Polski, jednak w niewielkich liczbach. W 1983 r. wprowadzono jej modyfikację, dzięki której m.in. zwiększono szybkostrzelność do 2,5 strzału na minutę, dodano nowy, mocniejszy silnik i zwiększono zapas amunicji z czterech do ośmiu pocisków. Haubicę ładowano też pociskami dostarczanymi ciężarówkami. Po tej modernizacji systemowi nadano nazwę 2S7M Pion-M lub Małka. Użytkownikami tego systemu artyleryjskiego pozostają Ukraina, Rosja, Angola, Azerbejdżan oraz Gruzja. Rosyjskie 2S7M przeszły modernizację mającą na celu ulepszenie układu jezdnego i elektroniki. Proces zakończono w grudniu 2021 r. Donośność tego systemu określa się na 37,5-47,5/55 km w zależności od użytej amunicji. Obecnie prowadzone są prace nad pociskiem kalibru 203 mm wyposażonym w silnik strumieniowy, który ma umożliwić osiągnięcie donośności rzędu 150-200 km.

2S5 Hiacynt-S to radziecka samobieżna armatohaubica kal. 152 mm oparta o zmodernizowane podwozie 2S3 Akacja, które było szeroko wykorzystywane w różnych wariantach w armii radzieckiej. Została wprowadzona do służby w 1978 roku, zastępując dywizjony dział polowych M46 kal. 130 mm w radzieckich jednostkach artylerii. Uzbrojenie główne stanowi armatohaubica 2A36 o lufie długości 49 kalibrów (ponad 8 metrów). Taka długość pozwalała na osiągnięcie donośności na poziomie 30,5-40 km w zależności od rodzaju użytej amunicji. Do samoobrony służy pojedynczy karabin maszynowy PKT kal. 7,62 mm.

Grubość pancerza kadłuba wynosi 15 mm, a przedział ogniowy jest nieosłonięty. Jednostkę napędową stanowi silnik wysokoprężny W-59 o mocy 520 KM, pozwalający na rozwinięcie prędkości maksymalnej wynoszącej 62 km/h po drodze oraz 25 km/h w terenie. Obecnie ten system artyleryjski znajduje się w służbie armii takich krajów jak Rosja, Ukraina, Białoruś, Etiopia i Erytrea.