Brytyjski niszczyciel czołgów gotowy na Tankfest 2024

O zamiarze odbudowy do stanu pierwotnego brytyjskiego „pogromcy” radzieckich czołgów ciężkich rodziny IS o imieniu „Spud” pisaliśmy na początku tego roku, kiedy to ogłoszono chęć przywrócenia go do oryginalnej konfiguracji, w której bazą było podwozie czołgu Centurion Mk3, a nie jak dotychczas Mk12. Przeszedł on przy okazji remont generalny połączony z doposażeniem go w oryginalne podzespoły i dodatki. Zgodnie z założeniami, prace udało się zakończyć przed wydarzeniem Tankfest 2024,podczas którego zapewne będzie możliwe zobaczenie jeżdżącego FV4005 Stage II po raz pierwszy od kilkudziesięciu lat. Odbędzie się ono w dniach 28-30 czerwca na terenie najsłynniejszego brytyjskiego muzeum pancernego w Bovington.

Aby udało się tak duże przedsięwzięcie pod kątem wartości dla muzealnictwa pancernego, konieczne było zebranie 20 000 funtów, które w momencie zakończenia zbiórki zostało podwojone przez firmę Wargaming.net (producent gry World of Tanks). Następnie rozpoczęto żmudne prace związane z oczyszczeniem pojazdu, wymianą podwozia, konserwacją wielu elementów oraz jego doposażeniem czego efekt jest widoczny na poniższym filmie. Wszyscy darczyńcy zostali wymienieni na pamiątkowej tablicy przypiętej do FV4005. O historii tej oryginalnej konstrukcji możecie Państwo poczytać więcej tutaj.

FV4005 to eksperymentalny brytyjski niszczyciel czołgów powstały na bazie podwozia czołgu średniego/podstawowego Centurion Mk3, na którym prace rozpoczęto pod koniec lat 40. XX wieku Założeniem przy jego opracowaniu było umieszczenie jak najsilniejszego dostępnego uzbrojenia lufowego na podwoziu czołgu (początkowo miał to być eksperymentalny czołg ciężki FV215), którym ostatecznie stał się Centurion Mk3, w celu szybszego wdrożenia do służby. Pojazd ten miał być odpowiedzią na pojawienie się w Armii Czerwonej kolejnych wersji czołgów ciężkich rodziny IS (zwłaszcza IS-3 miał być typowany jako główny przeciwnik dla FV4005). Uzbrojenie główne w postaci armaty gwintowanej L4A1 kalibru 183 mm było zasilane przez dwóch ładowniczych, którzy mieli do dyspozycji 12 naboi wraz z ładunkami miotającymi (każdy pocisk tym samym ważył 93 kg).

Z racji na wykorzystanie podwozia czołgu Centurion Mk3 za napęd tego ważącego 50 ton pojazdu odpowiadał silnik Rolls-Royce Meteor o mocy 650 KM, który pozwalał na osiągnięcie prędkości maksymalnej 30 km/h. Załoga była chroniona od przodu kadłuba przez płytę o grubości 76 mm pochyloną pod kątem 60º. Wóz w pierwszej wersji nie posiadał osłoniętego uzbrojenie głównego, jednak z czasem zdecydowano o montażu lekko opancerzonej wieży (około 14 mm stali). Projekt zarzucono w 1957 roku na rzecz niszczycieli czołgów wykorzystujących efektory o napędzie rakietowym.