U.S. Army zamawia setki transporterów ze wzmocnioną osłoną przeciwminową

Umowa nie precyzuje ogólnej liczby nowych transporterów, jednak ich dostawy mają potrwać planowo 7 lat i zakończyć się w 2027 roku. Miejsce produkcji i zakres finansowania mają być ustalane oddzielnie podczas udzielania kolejnych partii zamówień w ramach podpisanego kontraktu. Pewną wskazówką mogą być jednak ujawnione plany U.S. Army, które zakładają m.in. pozyskanie 331 egzemplarzy kołowych wozów bojowych Stryker DVHA1 w różnych wersjach.

Wozy te mają trafić docelowo do służby liniowej w 2. Brygadowym Zespole Bojowym Piechoty (IBCT) "War Horse" 4 Dywizji Piechoty "Ivy". Tym samym jednostka ta ma zostać przeformowana na etat Brygadowego Zespołu Bojowego Stryker (SBCT). Nie jest wykluczone, że podstawową wersją nowo wyprodukowanych Strykerów będzie kołowy bojowy wóz piechoty M1296 Stryker ICV-D (Infantry Carrier Vehicle-Dragoon) uzbrojony w bezzałogowy moduł wieżowy z armatą automatyczną XM813 kal. 30 mm.

Stryker Double V-Hull A1 to zmodyfikowana wersja rodziny kołowych wozów bojowych Stryker, w której poprawiono dotychczasowe słabe punkty i wprowadzono dodatkowe modyfikacje będące wynikiem doświadczeń z już blisko 20-letniej służby tych wozów w U.S. Army. Podstawową zmianą było zastosowanie nowego kształtu kadłuba w postaci podwójnego dna w kształcie litery V, który radykalnie zwiększa ochronę przeciwminową pojazdu.

Dodatkowo wdrożono także specjalnie zmodyfikowane fotele dla załogi i desantu podwieszone pod stropem pojazdu, o zwiększonej odporności przeciwudarowej. Rozwiązanie to było stopniowo wdrażane przez U.S. Army od 2011 roku w kolejnych partiach produkcyjnych Strykerów w wyniku doświadczeń z misji stabilizacyjnych w Iraku i Afganistanie, gdzie jednym z największych zagrożeń dla tych wozów były improwizowane ładunki wybuchowe.

Dodatkowo zwiększeniu uległa dotychczasowa nośność wozu poprzez modyfikacje układu zawieszenia i jezdnego - z 25 ton do 28,5 tony. Pozwala to na wdrożenie pewnych modyfikacji zwiększających masę całkowitą. W celu zachowania obecnej mobilności i dzielności terenowej dotychczasowy napęd w postaci silnika wysokoprężnego Caterpillar C7 o mocy 350 KM został zastąpiony przez mocniejszy Caterpillar C9 o mocy 450 KM. Dodatkowo zmodernizowano instalacje elektryczne i wprowadzono kilka innych modyfikacji.