Trzy korwety Deutsche Marine w Gdańsku

Na co dzień jednostki te wchodzą w skład 1. dywizjonu korwet (1. Korvettengeschwader) i bazują w Warnemünde. Wizyta ta miała charakter roboczy i jej celem było odtworzenie gotowości bojowej sojuszniczych okrętów operujących na Bałtyku, do której dość często wykorzystywana jest polska infrastruktura portowa. Zwykle podczas wizyt tego typu uzupełniane są zapasy, usuwane nieczystości a załoga jednostek ma możliwość odpoczynku. Należy przy tym podkreślić, że przy okazji tej wizyty po raz pierwszy w polskim porcie gościły jednocześnie trzy korwety typu K130.

Korwety typu K130 Batch 1

Projekt korwet typu K130 pierwszej serii bazuje na projektach fregat i korwet z rodziny MEKO A (przede wszystkim MEKO A 100) stoczni Blohm+Voss wchodzącej obecnie w skład grupy przemysłowej NVL (Naval Vessels Lürssen). Okręty te posiadają wyporność pełną wynoszącą 1 840 t. Ich kadłub ma wymiary: 89,12 (KLW 82,80) x 12,80 (KLW 12,44) x 3,40 m. Został on tak zaprojektowany, aby zagwarantować jak najlepsze właściwości morskie, dzięki czemu jednostki te mają możliwość utrzymania pełnej zdolności do działania przy stanie morza do 5ºB i sile wiatru do 12ºB.

Kształty kadłuba i nadbudówki podporządkowane zostały zmniejszeniu ich wykrywalności. Specjalny sposób ukształtowania płaszczyzn określany jako X-shape (kształt X) w połączeniu z serią innych przedsięwzięć, takich jak unikanie kątów prostych i drobnego wyposażenia na pokładzie oraz nadbudówce, zmniejsza skuteczne pole odbicia (SPO).

Zespół napędowy jest bardzo prosty (układ CODAD) – stanowią go dwa silniki wysokoprężne MTU 20V 1163 TB 93 napędzające za pośrednictwem przekładni redukcyjnej dwie linie wałów zakończonych pięciołopatowymi śrubami nastawnymi firmy Escher Wyss. Całkowita moc siłowni ma wynosić 14 800 kW (19 847 KM). Wspólne działanie obu silników pozwala rozpędzić okręt do prędkości 26 w. Jeden działający silnik pozwala utrzymać krótkotrwałą prędkość około 20 w. Zasięg wynosi 4 000 Mm przy 15 w.

„Mózgiem” korwet jest bojowy system dowodzenia, który powstał w wyniku dalszego rozwoju systemu zastosowanego na fregatach rakietowych typu Sachsen (F124), a opartego na systemie SEWACO FD Thalesa. Informacje o sytuacji bojowej wyświetlane są w nim na siedmiu wielofunkcyjnych konsolach operatorskich Thales MOC Mk 3 ulokowanych w bojowym centrum informacji (CIC - Combat Information Center).

Podstawowym pokładowym źródłem informacji o sytuacji nawodnej i powietrznej dla niemieckich okrętów jest trójwspółrzędny radar dozoru HENSOLDT TRS-3D/16 zintegrowany z urządzeniem identyfikacji „swój-obcy” (IFF) typu MSSR/STR 2000i i zainstalowany na szczycie głównego masztu. Jednostki te wyposażone są w dwa radary nawigacyjne Pathfinder/ST Mk 2, z których jeden zainstalowany jest na dachu mostka, a drugi na rufie. Przede wszystkim służą one do bezpiecznego nawigowania, a ich dodatkowym zadaniem jest naprowadzanie współpracujących śmigłowców.

Uzupełnieniem sensorów okrętowych są dwa optroniczne urządzenia kierowania ogniem Thales Mirador umieszczone jedno na platformie z przodu dziobowego masztu, a drugie z tyłu masztu rufowego, oraz dwie głowice HENSOLDT COLDS, których zadaniem jest ostrzeganie o opromieniowaniu przez wiązkę lasera. Korwety są wyposażone w uniwersalny system walki radioelektronicznej UL 5000 K, którego anteny umieszczone są na dziobowym maszcie. Uzupełnieniem urządzeń elektronicznych są dwie wyrzutnie celów pozornych MASS (Multi Ammunition Softkill System). Jedna z nich zainstalowana jest przed bryłą mostka po lewej burcie, druga na dachu hangaru na prawej burcie.

Uzbrojenie artyleryjskie składa się z dziobowej uniwersalnej armaty kalibru 76 mm OTO Melara L/62 Compact. Jego uzupełnieniem są dwie armaty MLG 27 kalibru 27 mm, zamontowane na obu burtach u podstawy głównego masztu. Te zdalnie kierowane uzbrojenie przeznaczone jest do niszczenia małych jednostek nawodnych, samolotów i śmigłowców stanowiących bezpośrednie zagrożenie dla okrętu.

Podstawowym uzbrojeniem rakietowym służącym do zwalczania jednostek nawodnych zarówno na pełnym morzu, jak i wodach przybrzeżnych, jak też niszczenia celów lądowych, są pociski RBS 15 Mk 3. Umieszczane są one w liczbie czterech na śródokręciu w dwóch blokach złożonych z dwóch kontenerów startowych usytuowanych jeden nad drugim. Do samoobrony korwet służą dwa systemy obrony bezpośredniej RAM (Rolling Airframe Missile) w wersji Block II, której rakiety oprócz zwalczania pocisków przeciwokrętowych mają możliwość niszczenia śmigłowców, samolotów, a także celów nawodnych w bliskiej odległości. Jedna z nich została zainstalowana na dziobie przed nadbudówką, a druga na dachu hangaru.

Cały pokład rufowy okrętów zajęty jest przez lądowisko o długości 24 metrów, zdolne do przyjmowania śmigłowców o masie do 12 ton, na przykład typu NH-90, jednak bez możliwości ich stałego bazowania ze względu na zbyt mały hangar. Okręty mogą za to zaokrętować dwa śmigłowce bezzałogowe UMS Skeldar V-200.