Amerykańskie rakiety nad Izraelem. Chrzest ogniowy US Army

Film z nocnego wystrzelenia pocisku przeciwrakietowego pojawił się w mediach społecznościowych. Spoza kamery słychać głos, prawdopodobnie amerykańskiego żołnierza z obsługi baterii, że „czekał na to 18 lat”.

Amerykański system obrony został rozmieszczony w Izraelu 13 października 2024 roku na polecenie prezydenta Joe Bidena. Głównym zadaniem było wspomożenie izraelskiej obrony powietrznej w razie ataku ze strony Iranu. Izrael dwukrotnie wymieniał w 2024 roku ciosy z Iranem. Miało to miejsce 13 kwietnia i 1 października. Za każdym razem wychodził ze starcia obronną ręką i niszczył znaczną większość celów w tym pocisków balistycznych. Drugi irański atak był jednak znacznie groźniejszy od pierwszego, a jego odparcie kosztowało Izraelczyków setki milionów dolarów. Nie jest też wykluczone, że Iran, który wystrzelił około 200 pocisków balistycznych, był bliski przełamania obrony izraelskiej.

Ataki Huti na Izrael są znacznie słabsze niż ataki irańskie i składają się z od jednego do maksymalnie kilku efektorów (albo pocisków balistycznych albo dronów, te ostatnie zwalczane są innymi środkami niż obrona przeciwrakietowa). Tego rodzaju uderzenia również elementem wymiany ciosów pomiędzy Izraelem a stanowiącymi przedłużenie polityki Iranu, Huti. Choć większość z pocisków Huti udaje się zestrzelić za pomocą systemów Arrow 3 i Arrow 2, to część z nich (przeprowadzanych za pomocą pocisków nazywanych hipersonicznymi) kończy się tzw. częściowym przechwyceniem (pocisk nie trafia w cel, ale głowica stanowi zagrożenie dla ludności) lub brakiem przechwycenia, jak miało to miejsce około tydzień temu.

Po tym ataku wprowadzili zmiany procedur alarmowania i przechwytywania pocisków i mogły one oznaczać zwiększenie zastosowania amerykańskiej baterii THAAD. Obecnie w Izraelu włączane są syreny nawet przed wlotem pocisku w przestrzeń powietrzną z atmosfery (co powoduje, że nawet nieudane ataki (a takich jest większość) powodują włączenie alarmów i wymuszają na Izraelczykach udanie się do schronów.

Stany Zjednoczone posiadają obecnie siedem baterii niezwykle kosztownego systemu THAAD (Terminal High Altitude Area Defense) i obecnie prowadzone są prace mające zwiększyć liczbę tych baterii do ośmiu. Oprócz tego THAAD zakupiły Zjednoczone Emiraty Arabskie (na początku 2022 system odbył chrzest bojowy, również strzelano do rakiety Huti) i Arabia Saudyjska. Przyczyną tych zakupów także jest zagrożenie ze strony Iranu i Huti. THAAD jest jedynym amerykańskim systemem, który jest zdolny do działania zarówno w atmosferze ziemskiej jak i poza nią, na wysokościach od 30-40 km do 150 km i może zwalczać pociski krótkiego zasięgu (raczej cięższe od Iskandera), a także średniego i pośredniego zasięgu. Izraelskie Arrow działają albo w atmosferze ziemskiej (Arrow 2) albo poza nią (Arrow 3).

Obecnie Stany Zjednoczone rozważają przekierowanie przynajmniej jednej baterii THAAD do Europy z uwagi na zagrożenie rosyjskie. Koszt baterii THAAD z 48 pociskami antybalistycznymi szacowany jest na od 1 do 1,8 mld USD a zatem jest podobny do kosztu zakupu eskadry zachodnich samolotów bojowych generacji 4+.

A swoją drogą to już kolejny raz gdy jednostki obrony powietrznej US Army wykorzystują bojowo system przeciwrakietowy po raz pierwszy właśnie w obronie Izraela. Tak samo było z zestawem Patriot, użytym po raz pierwszy w czasie Pustynnej Burzy w 1991 roku przez US Army właśnie do obrony terenu Izraela (a także własnych baz w regionie) przeciwko rakietom irackim. 33 (a prawie 34 lata temu) obrona przeciwrakietowa walnie przyczyniła się do powodzenia całej operacji. Wtedy jednak obronie przeciwrakietowej towarzyszyła cała wielonarodowa kampania pozwalająca osiągnąć powodzenie przeciwko Irakowi rządzonemu przez Saddama Husajna. Dodajmy, że ataki na Izrael były próbą sprowokowania Tel Awiwu, by dokonał odwetu skutkującego prawdopodobnym wyjściem z koalicji państw arabskich, co jednak się nie udało. Na razie nie wiadomo, czy i w jaki sposób Izraelowi uda się zmusić Huti do zaprzestania ataków.