Ukraina: ciężkie rakiety lotnicze przeciwko Rosjanom

Wojna na Ukrainie - raport specjalny Defence24.pl

Niekierowane pociski rakietowe przenoszone przez samoloty Su-25 czy wiropłaty Mi-8 w roli śmigłowca wsparcia pola walki są obecnie podstawowym efektorem ukraińskiego lotnictwa szturmowego,. Mają one wiele ograniczeń, choćby celność prowadzonego ognia czy zasięg lotu pocisku (2-5 km), który w większości oznacza dla pilotów wejście w pole rażenia naramiennych systemów przeciwlotniczych np. Igła.

S-25 to radziecki niekierowany pocisk rakietowy powietrze-ziemia wystrzeliwany z samolotów, wszedł do służby w radzieckich siłach powietrznych w 1975 roku. Jest wystrzeliwany z zasobnika O-25, który może pomieścić jedną rakietę. Może zawierać kilka rodzajów głowic bojowych, np. odłamkowe czy kumulacyjne. Zasięg rażenia tego typu efektorem wynosi maksymalnie 3 km.

Rakiety S-25 należą do najpotężniejszych niekierowanych efektorów tego typu, są porównywalne z bombami lotniczymi większych wagomiarów. S-25 (w zależności od głowicy) jest w stanie skutecznie razić wiele rodzajów celów m.in. skupiska siły żywej przeciwnika, pojazdy opancerzone, schrony lotnicze, pasy startowe czy inne konstrukcje betonowe. Użyte na pasach startowych tworzą kratery o głębokości około 3 metrów.Mają one masę ok. 370kg

Wszystkie warianty S-25 wystrzeliwane są z wyrzutni O-25. Większość prób użycia tego typu efektora przeprowadzono na samolotach szturmowych serii Su-17. W praktyce jednak rakiety S-25 najczęściej widuje się na samolotach szturmowych serii Su-25. Istnieje możliwość ich implementacji z samolotami uderzeniowymi Su-24, Su-34 czy nawet myśliwcami wielozadaniowymi Su-27, Su-30 czy Su-35.