AUSA 2025: Sona po amerykańsku na lżejszym podwoziu

Wojska Lądowe USA od pewnego już czasu korzystają z mobilnych systemów przeciwlotniczych Sgt. Stout powstałych poprzez osadzenie na kołowym transporterze opancerzonym Stryker DVH A1 (poddanym stosownym modyfikacjom) modułu bojowego RIwP (Reconfigurable Integrated-weapons Platform). Ten drugi element produkowany przez firmę Moog jest na tyle kompaktowy i lekki, że może być stosowany na wielu rodzajach platform (np. gąsienicowych AMPV.

Podczas targów AUSA 2025 koncern General Dynamics Land Systems zaprezentował wspomniany moduł RIwP posadowiony na mniejszym niż Stryker nośniku w postaci szwajcarskiego Pandura Evo 6x6. Pojazd w tej konfiguracji do rażenia celów został wyposażony klasycznie w armatę automatyczną M914 kalibru 30 mm zasilaną amunicją 30x131 mm (także programowalną) z zapasem amunicji wynoszącym ponad 200 naboi. Jej uzupełnieniem może być sprzężony karabin maszynowy kal. 5,56-12,7 mm (w przypadku wspomnianego Sgt. Stout jest to uniwersalny M240 kalibru 7,62 mm).

Uzbrojenie rakietowe stanowiły pociski FIM-92 Stinger w czterokomorowym kontenerze transportowo-startowym oraz dwa przeciwpancerne pociski kierowane AGM-114 Hellfire (które mogą zostać zastąpione przez moduł ze Stingermi. Istnieje możliwość wymiany któryś ze wspomnianych środków na kierowanych laserowo rakiety APKWS kal. 70 mm, co ukazuje dużą dowolność w wyborze środków rażenia dla tego systemu. W takim przypadku możliwe jest umieszczenie nawet trzech kontenerów transportowo-startowych (każdy zawiera po cztery rakiety ).

Za pomocą takiego systemu można zwalczać szerokie spektrum celów powietrznych, jak drony, śmigłowce oraz niskolecące samoloty na dystansie zależnym od wykorzystanego uzbrojenia (około 6000 metrów przy wykorzystaniu rakiet Stinger). Z racji ze względu na wykorzystane w nim uzbrojenie lufowe oraz możliwość montażu pocisków Hellfire/APKSW możliwe jest także rażenie celów naziemnych, w tym opancerzonych.

Pandur 6×6 Evo to zmodernizowana wersja kołowego transportera opancerzonego Pandur 6×6 zaprojektowana i produkowana przez spółkę GDELS-Steyr na zlecenie austriackiej armii. Załoga pojazdu składa się z trzech żołnierzy (dowódca, kierowca i operator uzbrojenia), a w przedziale desantu może być przewożonych dodatkowo do ośmiu żołnierzy. Główny nacisk modernizacji został położony na zwiększenie odporności balistycznej, mobilności i siły ognia oraz poprawę warunków pracy załogi. Zainstalowane zostały dodatkowe moduły opancerzenia na całej powierzchni kadłuba, a także wzmocnione zostało jego dno, dzięki czemu poprawie uległa odporność przeciwminowa.

Dotychczasowy napęd został wymieniony na mocniejszy silnik wysokoprężny Steyr V6-12C o mocy 335 kW/455 KM. Stosowana wcześniej załogowa wieżyczka została zastąpiona przez zdalnie sterowany moduł uzbrojenia WS4 Panther od ESL Advanced Information Technology (firmy należącej do izraelskiej spółki Elbit Systems) z wielkokalibrowym karabinem maszynowym M2HB kal. 12,7 mm, karabinem maszynowym MG74 kalibru 7,62 mm i wyrzutniami granatów dymnych. Również izraelskiej produkcji mają być radiostacje pokładowe CNR-9000 i PNR-500AT, które będą dostarczane w kooperacji z izraelską spółką Tadiran. Zwiększona została także przestrzeń wewnątrz pojazdu, zainstalowane zostały systemy ochrony przed bronią masowego rażenia oraz wydajniejsza elektronika, dookólny system kamer, a także kilka innych rozwiązań, które znacząco zwiększają bezpieczeństwo i komfort pracy załogi.