Amerykanie wprowadzają nową klasę dronów powietrznych

Próby nowego rodzaju systemów bazzałogowych są prowadzone w US Navy cyklicznie i mają za zadanie pomóc w znalezieniu nowinek technologicznych, które mogłyby zwiększyć możliwości amerykańskich sił zbrojnych. Amerykanie zdają bowiem sobie sprawę, że poszczególne rozwiązania najlepiej testować w naturalnych warunkach: zarówno jeżeli chodzi o środowisko w jakich mają operować, jak i platformę z jakiej mają operować. Dlatego próby są prowadzone w różnych porach roku i na różnego rodzaju jednostkach pływających – szczególnie tych, które pozwalają jednocześnie na sprawdzenie dronów powietrznych, nawodnych i podwodnych.

Jedną z takich „idealnych” jednostek jest wykorzystany w ostatnio zakończonych testach szybki okręt transportowy JHSV (Joint High Speed Vessel) USNS „Spearhead” (T-EPF 1). Jest to katamaran z rufowym pokładem zadaniowym oraz lądowiskiem, tak więc można na nim było testować praktycznie wszystkie rodzaje dronów. Przy okazji Amerykanie udowodnili, że okręty JHSV mogą być bazą dla systemów bezzałogowych i dzięki temu, poza samym transportem realizować również zadania przeciwminowe, zwalczać okręty podwodne, wykonywać misje rozpoznawcze oraz ochraniać własne siły za pomocą kilku zdalnie sterowanych dronów nawodnych.

W ostatnich próbach sprawdzono np. możliwość opuszczania i podnoszenia z wody bezzałogowego pojazdu podwodnego Knifefish, który pozwala na dokładne przeszukiwanie dna morskiego oraz bezzałogowego samolotu Scan Eagle, który daje możliwość prowadzenia rozpoznania powietrznego. Wszystko to odbywało się z okrętu, który był projektowany do zupełnie innych zadań.

W czasie ostatnich testów prowadzonych na USNS „Spearhead” największe zaciekawienie wzbudził jednak bezzałogowy system powietrzny V-BAT, który wyraźnie różni się budową od innych dronów latających będących najczęściej pomniejszoną wersją śmigłowców i samolotów. Jest on również o tyle interesujący, że może być następcą będących obecnie w służbie dronów RQ-7 Shadow.

Zaletą bezzałogowca V-BAT jest jego przystosowanie do lotu w poziomie, do pionowego startu i lądowania oraz do „zawiśnięcia” w powietrzu. Jest to więc rozwiązanie idealne dla platform, które nie posiadają odpowiedniej ilości miejsca na zorganizowanie lądowiska. Dodatkowo drony te nie wymagają żadnego dodatkowego wyposażenia potrzebnego do startu (np. katapulty) i lądowania (np. siatki przechwytujące). Są ponadto stosunkowo lekkie (ważą 37,2 kg)

System został opracowany przez amerykańską firmę MartinUAV z Plano w Teksasie we współpracy z Northrop Grumman Technology Services. Pomimo zastosowania stosunkowo prostej konstrukcji, Amerykanom udało się zbudować bezzałogowy aparat latający, który bez problemu przechodzi z lotu pionowego do poziomego i z lotu poziomego do pionowego. Dron jest uważany za bezpieczny, ponieważ wykorzystywany przez niego rotor jest ukryty w specjalnym pędniku. Pędnik ten stanowi również część podwozia do lądowania, do którego zgodnie ze specyfikacją firmową trzeba przygotować pozbawioną wstających elementów płaszczyznę o rozmiarach 6,1x6,1 m (rozpiętość skrzydeł to około 2,74 m).

W rzeczywistości dron jest na tyle manewrowy, że może opaść na miejsce o średnicy takiej jak rotor (a więc mniejszej niż 1 metr). V-Bat może przebywać w powietrzu przez ponad 8 godzin przenosząc na pokładzie ładunek o wadze 3,6 kg (nie wliczając w to paliwa). Jego stałym elementem jest mała głowica optoelektroniczna, która daje możliwość prowadzenia obserwacji w dzień i w nocy.