(Nie)oczekiwany polityczny zwrot – czy możliwa zmiana władzy w Turcji? [KOMENTARZ]

Turecki sojusz „Stołu Sześciu", składający się z sześciu partii opozycyjnych, w tym: centrowej Republikańskiej Partii Ludowej (CHP), nacjonalistycznej Dobrej Partii (İYİ) oraz czterech innych partii, jakkolwiek mających marginalne poparcie (Partii Felicity (Saadet), Partii Demokratów (DP), Partii DEVA (Demokracja i Postęp) oraz Partii Przyszłości (Gelecek)) spotyka się regularnie od lutego 2022 roku. 6 marca b.r. sojusz oficjalnie wybrał lidera CHP – Kemala Kılıçdaroğlu – na swojego wspólnego kandydata na prezydenta. Decyzja została uzgodniona po kryzysie strukturalnym wewnątrz koalicji, kiedy to rozmowy zostały zerwane 3 marca przez liderkę partii İYİ (drugiej co do wielkości partii sojuszu) – Meral Akşener. Zdaniem Akşener Kılıçdaroğlu nie nadaje się na kontrkandydata Erdoğana, ponieważ popierani przez nią politycy – Ekrem İmamoğlu (burmistrz Stambułu) i Mansur Yavaş (burmistrz Ankary) – wypadają w badaniach opinii publicznej lepiej niż lider partii CHP. Konflikt finalnie został zażegnany, a Partia İYİ musiała zadowolić się obietnicą, że İmamoğlu i Yavaş będą pełnić funkcję wiceprezydentów, jeśli blok wygra wybory. Pomimo zażegnania kryzysu, opozycja mogła swą czasową niestabilnością dać Erdoğanowi broń wyborczą, której akurat potrzebował.