Początki prac nad tą bronią datują się na 1981 rok, gdy włoska firma Whitehead rozpoczęła prace nad następcą popularnej torpedy A-244, którą oznaczono A-290. Nowa broń miała posiadać lepsze parametry taktyczne. Ogólnie prace postępowały szybko i już w 1986 roku prototypy przechodziły testy a wejście do służby planowano na 1992 rok. W tym samym czasie Francja poszukiwała nowej torpedy dla swojej floty. Początkowo rozważano współpracę z Anglią, pracującą nad torpedą Stingray, jednak postanowiono prowadzić prace we własnym zakresie nad projektem nazwanym Murene.

Przeczytaj także: Nowy element amerykańskiego systemu śledzącego okręty podwodne

Torpeda ta miała posiadać prędkość dochodzącą do 53 węzłów i możliwość zwalczania celów do głębokości 1000 metrów. Dla niej też przyjęto termin wejścia do służby w 1992 roku. Mimo obiecujących prac zarówno Whitehead jak i francuska firma DTCN wpadły w poważne problemy natury konstrukcyjnej, które spowodowały że rządy obu państw postanowiły połączyć siły i opracować wspólnie nową torpedę ZOP.

Zobacz również: Indie chcą pożyczyć drugi atomowy okręt podwodny

W czasie targów morskich odbywających się w Paryżu w 1990 roku podpisano porozumienie o współpracy i powołujące konsorcjum Eurotorp, której celem było opracowanie i budowa torpedy, która otrzymała oznaczenie MU-90, w maju 1991 roku otrzymała ona nazwę Impact. Prace biegły szybko, wykorzystano podzespoły opracowane dla wcześniejszych torped, A-290 i Murene, dzięki czemu już latem 1994 roku rozpoczęto testy prototypów, które zakończyły się sukcesem pod koniec 1995 roku.

Przeczytaj: US Navy zamawia podwodny skafander rodem z filmów S-F

Opis konstrukcji:

Torpeda została zbudowana w oparciu o technologie modułową, pozwalającą na łatwe modernizacje w przyszłości i składa się z czterech podstawowych sekcji:

• moduł dziobowy – zawierający układ samonaprowadzania wraz z niezbędnymi elementami elektronicznymi. Czujniki akustyczne wykrywają dźwięki o różnych częstotliwościach, pozwalając jednocześnie poszukiwać celu w sektorze 120 stopni od sonaru. Układ samonaprowadzający może śledzić jednocześnie do 12 celów. Torpeda działa w trybie „odpal i zapomnij”.


• moduł bojowy – zawierający głowicę torpedy o masie 50 kg, która dodatkowo wykorzystuje efekt oddziaływania kierunkowego. Ze względu na swoją modułowość może zostać zastąpiona przez ładunek niekierowany, pozwalający na zwalczanie torped przeciwnika lub moduł z pływakiem, który pozwala na zastosowanie torpedy do zadań szkolnych.


• moduł baterii – zawiera akumulatory zapewniające energię elektryczną pozwalającą na działanie całego pocisku.


• moduł rufowy – zawierający wysokoobrotowy silnik elektryczny o niskim poziomie hałasu, dzięki możliwości doboru prędkości zasięg torpedy waha się od 10 do 25 km, w zależności od prędkości, która może dochodzić do 50 węzłów.

Dzięki wzmocnieniu konstrukcji broń jest przystosowana do zwalczania celów do głębokości 1000 metrów. Jednak poza zwalczaniem okrętów podwodnych czy też torped przeciwnika, również może służyć do walki z jednostkami nawodnymi, a po instalacji modułu z pływakiem, zamiast głowicy bojowej, z powodzeniem może zostać wykorzystana do ćwiczeń.



Użytkownicy:

W chwili obecnej broń tę wybrało sześć państw, które łącznie zamówiły około 1500 torped MU-90. Pierwsze dwa, Francja i Włochy, współuczestnicy projektu, złożyły zamówienia w 1997 roku (pierwsze państwo na 600 sztuk, drugie nie ujawniło ilości). W tym samym roku do grona przyszłych odbiorców dołączyły Niemcy, które zamówiły 400 sztuk. Pozostałe cztery państwa złożyły mniejsze zamówienia, a były to: Dania, która zakupiła około 10 sztuk, Australia, której zamówienie opiewa na około 60 sztuk i Polska, która początkowo zamówiła 32 sztuki, jednak ze względu na ograniczenia budżetowe zmniejszyła je do 16-18 sztuk. Broń jest wykorzystywana na okrętach nawodnych wyposażonych w standardowe wyrzutnie torped kalibru 324 mm, w Polsce są to na razie tylko fregaty typu Oliver Hazard Perry. Poza tym MU-90 stanowi podstawowe uzbrojenie śmigłowców i samolotów ZOP różnych typów, w naszym kraju przystosowane do ich przenoszenia są śmigłowce pokładowe Kaman SH-2G Super Seasprite i bazowania brzegowego Mi-14PŁ.



Dane taktyczno-techniczne
Średnica - 324
Długość - 2,85
Masa - 304
Zasięg - 10-25
Prędkość - 29-50
Zakres głębokości - do 1000

Łukasz Pacholski